Het accent is het gezicht van de gesproken taal. Zijn ogen glanzen als het Baikalmeer, of als de Zwarte Zee, of als een ander water al naar gelang wie er aan het woord is.

In de ogen van mijn taal zit water uit de Stille Oceaan waarin talloze klinkers als eilanden ronddrijven. Zonder hen zou ik verdrinken.

De Duitse taal heeft mij niet genoeg klinkers te bieden. ‘Lufthansa’ spreek ik uit als ‘Loefoetoohansa’ zodat bijna iedere klinker van een medeklinker is voorzien. Waar moet ik anders heen met mijn gevoelens die alleen maar bij klinkers onderdak vinden?