Het klassieke, gedragen werk van de Portugese dichter Rui Cóias is niet eenvoudig te vangen. Thematiek en focus verschuiven voortdurend van ruimte naar tijd en van persoonlijk naar algemeen. Reizen, of misschien liever verplaatsingen, gaan via prachtige beelden een verbinding aan met het landschap en het eigen en collectieve geheugen. Vandaar de aandacht voor bijvoorbeeld de Noord-Franse en Vlaamse ‘slachtvelden’ van de Eerste Wereldoorlog. Of een mistig turen in een haast mystieke omgeving, om iets te begrijpen van de dood, maar ook van vluchtig geluk en de schoonheid van de wereld. Zijn poëzie stelt vragen waarop moeilijk antwoord is te geven, maar die in wezen ook geen antwoord nodig hebben.

1.

Er is geen leven meer of nieuw begin ervan voor enig doel,

en de liefde zal geen zinspelende glimlach achterlaten,

en het verleden geen kieren die inspelen op het heden,

en ik zal niet zacht mijn tijd aanraken