Op 19 september organiseerde Terras samen met de SLAA Aftandse ruimte, een avond over de troost van het verval. Temidden van een verzameling afkomstig uit het Laboratorium voor hedendaagse archeologie van kunstenaar Toine Klaassen werd de salon van De Balie in Amsterdam gevuld met zeven korte lezingen.
 
Speciaal voor de avond sneed Klaassen uit afgedankte bankstellen een lederen catwalk voor de sprekers, timmerde een ruïneus spreekgestoelte en verraste de toehoorders met een chocoladehart op een stokje. Tijdens de inloop hield hij vermomd als ‘city buffalo hunter’ de wacht bij de deur.
 

Margijn Bosch vertolkte een fragment uit Georges Perecs roman Een man die slaapt waarin het leven verschrompelt tot een ijle droom van stilstand en verveling.
 
 

Hafid Bouazza imponeerde met een relaas over een vertrokken geliefde opgetekend door Al-Mu’tazz, één van de Abbasidische kaliefen uit de negende eeuw.
 
 

Kira Wuck las voor uit haar dezelfde dag verschenen debuut Finse Meisjes. In haar absurd tragische gedichten school een ontwapenend optimisme.
 
 

Bianca Stigter vertrok bij Shakin’ Stevens’ hit ‘This Ole House’ en liet haar geest vervolgens langs desastreuze zijwegen in de beeldende kunst waaien.
 
 

Anne Vegter kroop op angstaanjagende wijze in de huid van Ingrid Jonker.
 
 

Elly de Waard ploos de schoonheid van de teloorgang uit. Naast haar verzen toonde ze lichtbeelden van fotografe Frederique Masselink- van Rijn en droeg het door haar vertaalde gedicht ‘Times Square Water Music’ van Amy Clampitt voor.
 
 

Arno Camenisch las in het lyrische Reto-Romaans voor uit Sez Ner, het eerste deel van zijn trilogie over het leven in het kanton Graubünden. Tijdens een zomer hoog op de berg lijken alle handelingen en pogingen tot samenzijn van een kaasmaker, zijn knecht, een koeherder en een varkenshoeder tot mislukken gedoemd.
 
 
 
 
Met dank aan: