Tomas Tranströmer [1931 – 2015]

 

Je was jezelf al eens kwijtgeraakt

achter in een auto

een hellemoment lang tastend naar je naam

 

en er lekte iets

dat naar vlees en vrijheid rook

in je regels, halfklare hemels

 

waarin je van ons

deuren maakte halfgeopend

naar een kamer voor iedereen

 

– bij jou groeide het licht

net als ons haar, waren de muren

van Schubert, werden ramen

 

ogen, begonnen alle dingen

om zich heen te kijken

en niets bleef dicht

 

zelfs wat leeg was

leerde je fluisteren

dat het open is

 

maar nu het donker

jou heeft opgedronken

lopen onze ogen vol zwart

 

zitten wij hier in jouw kamer

met violen zonder snaren

in onze dove handen

 

sijpelt de mogelijkheid

dat wij heel zullen blijven

terwijl jij keer op keer

 

dwars door ons heen rolt