Als een Napolitaanse volksvrouw kinderloos is, gaat ze niet stilletjes zitten kniezen over haar onvruchtbaarheid, ze volgt geen wonderkuur om ervan te genezen, zoals de jonge bruidjes uit de aristocratie, ze neemt geen hondje, kat of papegaai, zoals de bruidjes uit de burgerij. Ze gaat op een zondagochtend met haar man naar de Annunziata-basiliek, waar vondelingen worden opgevangen, en kiest uit de jongetjes en meisjes, net gespeend of al wat ouder, het kind voor wie ze de meeste sympathie voelt, en als ze zich heeft aangemeld bij de directeur van de liefdadigheidsinstelling, neemt ze het ‘dochtertje van de Madonna’ triomfantelijk mee naar huis.
Ze houdt van dit kindje, dat niet het hare is, alsof ze het zelf op de wereld heeft gezet; ze kan het niet verdragen om het te zien lijden, door ziekte of armoede, alsof het om haar eigen vlees en bloed gaat. Van de jeugdige Napolitanen zijn het beslist de wettige kinderen die de meeste slaag krijgen; bij een ‘dochter van Maria’ houdt iedereen zich een beetje in. Vervuld van oprechte barmhartigheid roept de adoptiemoeder uit: ‘Arm schaap, ik ken ‘t nie over me hart verkrijgen om d’r een pak slaag te geven, ‘t is een kind van de Madonna.’ Als dit kind opgroeit tot een blakende schoonheid, gaat de moeder daar prat op alsof het haar eigen verdienste is, ze probeert haar naar school te laten gaan of in elk geval naar een naaister om te leren naaien, want het meisje is zo mooi dat het wel de dochter van een prins moet zijn; geen armoede of ziekte verleidt de adoptiemoeder ertoe haar dochter terug te brengen naar de Annunziata – wat best zou kunnen. Ze voelen een diepe genegenheid voor elkaar, alsof ze echt moeder en dochter zijn; en op een bepaalde leeftijd vervaagt de herinnering aan de Annunziata, en krijgt deze oneigenlijke moeder werkelijk een dochter.