Banen hadden we niet, niet in de strikte betekenis van het woord althans – banen waren een mythe, een gerucht – dus bleven we in onze masters hangen, semester na semester, omdat we niets beters te doen hadden. We hadden een studiebeurs, vanzelfsprekend, en bouwden flink aan onze studieschuld. Onze auto, een tweedehandsje van Mallory’s moeder, had nieuwe banden nodig en waarschijnlijk al het andere op de koop toe. We schreven papers, becijferden papers, haalden negens en tienen voor de vakken die we volgden en deelden negens en tienen uit voor de vakken die we gaven. Soms leek het echt of we vooruitgang boekten, maar eigenlijk cijferden we, zoals zovelen, slechts tijd weg.

[…]

Een week gleed voorbij. De hitte hield aan, zelfs toen een reeks onweersbuien kwam aanrollen in een hemel met de kleur van blauwe plekken – de regen zorgde er alleen voor dat de luchtvochtigheid steeg. We hadden het naar onze zin moeten hebben, we hadden immers vakantie, maar we deden vrijwel niets. We hingen een beetje rond en zweetten en deden ons best contact te vermijden. Het avondeten bestond uit salade of afhaalmaaltijden en we aten aan de keukentafel, want daar stond de ventilator, met een boek voor onze neus. De hond had het er zwaar mee, want hij zat met die vacht, die voor een volstrekt ander klimaat was bedoeld, en om maar uit het huis weg te komen begon ik hem steeds langer uit te laten. Twee keer nam ik hem mee naar het park waar de satelliet zijn huid had afgeworpen en áls ik het gras uitkamde op zoek naar bewijs – metaal, meer metaal, een schroef, een bout – dan zei ik er nooit wat over tegen anderen, en zeker niet tegen Mallory. Wat ik vond? Een wereld aan menselijk afval – flessendopjes, aanstekers, een rafelige veter, een oneindig assortiment plastic – en de insecten die er onwetend in en tussen leefden.