—

 

(de buikspreker)

 

was het Rimbaud die de dichtkunst

aan de vooravond van zijn vertrek

naar Afrika

op de knie heeft genomen zodat ze

wenen kon?

 

want in Afrika

is het ’t voorrecht van een dichter

immers dat je niet hoeft in te staan

voor je opinies

 

je neemt het gedicht op je schoot

die schattige

buikpop:

en laat het dan een dans dansend

vrijheidsliederen zingen voor Afrika

 

–

 

(de reis van de nachttovenaar)  

 

“When I was learning Shona in Bukera I unexpectedly saw
some ladies bathing in the Merahari River.
Fortunately I have poor eyesight.” – Ngomakurtra

 

je zegt dat poëzie een schaduwspel is?

dat betekenis altijd op het punt staat te vertrekken

en het gedicht als een afgeworpen vervelling achterlaat?

 

luister: jij bent een maanbevlekte boodschapper

moe van sommen te maken in het bouwvallige huis

vol vogels die met hun snavels als scharen

de bloederige lakens om de doden

los proberen te scheuren

 

jij bent hier om aan die gestalte

tussen vreemden op de gang

die zo lang al wist dat het hart onderweg is

naar een verre aankomst –

om aan die man met zijn etterende gezicht

weerspiegeld in het glas

zijn hoed te overhandigen

 

mag ik deze regels weer voor je vertalen?

jij bent dus hier om een hoed te overhandigen

aan die gestalte daar

met zijn etterende gezicht in het kijkglas

die man die al zolang weet

dat het hart op pad is naar een vreemde begeerte

tussen vreemden en vogelpoep op de gang

 

je bent hier niet om de maan te vernielen

 

ik wil samen met je reizen

met je boodschappentas vol versregels als afgetelde kralen

wanneer jij spiegelbang door de doolhof loopt

het marmer overal bevlekt met tranen

voor gesneuvelden

met kromsnavelkraaien in donkere bomen

ik wil je laten zien hoe de maan beweegt als een spiraal

 

om bij jou uit te komen als een droom

in de nacht of als een rakelingse vogel

boven sombere boomtoppen

zodat je niet bang hoeft te zijn

en nooit meer verdriet zult hebben

als mijn hart omlaag stort

als de vreemde met het etterende gezicht

op je schiet

 

heeft de dood je geveld?

zeg je dan dat poëzie een schaduwspel is?

 

kom: ik pluk de volgorde uit de hemel

terwijl kralen van maantranen door je vingers glijden

kom ik pak de hoed van de glinsterende rots

af en buk mij

om de afwezigheid te strelen

 

kijk: ik ben de boodschapper die jou komt berichten

dat de vlucht een spiraal is

al die marmeren gedenkstenen bevlekt met woorden van rouw

tot hier op het eiland waar vreemden

met etterende gezichten de kralen verkwanselen

die als wolkenpatronen geborduurd zullen worden op vlaggen

 

om als je terug bent uit de dood

aan jouw mensen in de gang te berichten

dat een gedicht altijd het verhaal vertelt

van een vervelde betekenis

 

–

 

 

 

(in de loop van de woorden)

 

de loop van de woorden

ontbloot het gedicht,

de tred van het nachtvers

baart een dode maan

 

als een dodenschip

 

in geraamten opgehangen

op hemelheuvels

rijgen vogelvocalen

ze aan de beweging

van het ochtendgezang

in de diepte gevangen

 

zoals de schoot van het zien

 

–

_____________________________

uit Oorblyfsel (2014)