Eens was er

een eenzame wolf

eenzamer dan de engelen.

 

Hij kwam naar het dorp.

Werd verliefd op het eerste huis dat hij zag.

 

Hij hield meteen zelfs van de muren

het strelen van de metselaars.

Maar het raam hield hem tegen.

 

In de kamer zaten mensen.

Behalve God vond niemand

hen ooit zo mooi

als dit zachtmoedige beest.

 

’s Nachts ging hij naar binnen.

Hij stopte middenin de kamer

en verroerde zich niet meer.

 

Met open ogen stond hij daar de hele nacht

en tot de volgende morgen, toen hij werd doodgeslagen.

Fragment uit KZ-Oratorio: Donkere hemel