‘s Nachts zwemmen we
mee met het hek:
afgeleid
 
belanden we in het net
in de vorm van een hart
en in het hart loodst de haak
 
ons naar binnen:
we kijken verder dan palen
en raster.
 
Ons spraakharingnet:
was ik
als jij: was jij
 
als ik:
we blijven
vreemden:
 
net als dolfijnen
verlangen we
zowel naar binnen
 
als naar buiten
te kunnen zwemmen
zelfs wanneer
 
het wijde blauw
steeds nauwer
wordt.
 
 
 
 
 
Dit gedicht vormt een parallel met Paul Celan’s Sprachgitter