dit stuk papier,

geduldig wachtend

om het brandmerk op mijn slavengeest te dragen,

is heilig,

heilig als Gods aangezicht.

 

als zelfs mankgaan

bidt dat ik niet langer kreupel lopend

Gods gedachtenis beroeren kan,

dan zal geen mens daarvan de droefheid kennen

niet één.

 

niemand

zal mijn leed beseffen,

als dit onberoerd papier

vergeefs zal wachten

omdat ik in mij duikelde niet diep genoeg

voor het dopen van mijn pen

in ‘t zwart

van mijn innigst bloed.

 

Meer gedichten van Trefossa zijn te vinden in Terras #18 ‘Cariben’.