hoe menschen het elkaar in fluisteringen overreiken en hoe zoo iets over de wereld doorgegeven wordt, van den een naar den ander, zoodat al meer het weten…. zoodat het in al ruimer wijdten van menschen spreidt als kringen in het water

Carry van Bruggen, Avontuurtjes

 

 

opent je ogen en ziet dat het water vlakbij is

voelt hoe de lucht je longen de wereld zich opdringt rondom

duwt de punt van de pen tot hij breekt de inkt opwelt

peutert aan het vlees en haalt je open

schudt ze uit de pot tot ze niet meer passen op het aanrecht

wrijft over een knobbel op je schrijfhand

kijkt naar omstanders die opdoemen traag gebaren

breekt voor de spiegel uiteen in armen benen romp

weet dat hij je opneemt zonder een druppel morsen terwijl de verf droogt

hoort hoe een zachte trilling door je huid

maakt kringen in het water die wijd uitlopen tot ze alles hebben opgenomen

wrijft over een knobbel en laat de vulpen erop rusten

opent je ogen en ziet dat de cirkel van je blikveld verder is vernauwd

jij
hebt je doormidden laten klieven, ineengehechte twee, tegen-jezelf-gekeerde een

voelt hoe zich de kudde nauwer

vult je longen tot ze niet meer kunnen de kringen voor je ogen komen schieten weg als je ze wilt betrappen

gooit een vel in het vuur dat zwarte blaren trekt in het weefsel

laat je handen rusten maar ze liggen niet stil

ziet hoe de rook zich vormt tot een o voor hij uiteenplooit

laat ze in het water glijden het water zich verzadigen

ziet de luisteraars troebel en scherper met hun ogen je bindend

weet hoe de boom naar buiten hoe hij uit zijn eigen grens wil breken

laat een druppel vallen en ziet hoe het vlees reageert zich terugtrekt en rood wordt

wrijft met je vuisten in je ogen tot de kringen niet meer weggaan

wilt ze vermorzelen maar ze springen weg voor de malende lepel

weet wat er gebeurt als hij zijn tanden in je nek zet

voelt hoe je liggende lijf wordt opgetild weggetrokken