Door de explosie ontwaakten zelfs de vogels die in de bomen in slaap waren
gevallen en de lome vissen in de zee; er ontsprongen kleuren van een nog nooit
eerder vertoond carnaval, geel vermengd met rood vermomde zich als oranje
in een blauwig groen, fonkelingen imiteerden de kracht van de sterren die in de
hemel liggen en het oorlogsachtige lawaai van MiG-vliegtuigen. Het was immers
een schitterende explosie die voortduurde in het gerommel van de prachtige
kleuren die onze ogen zagen om het nooit meer te vergeten.

Wij, de kinderen, bleven kijken hoe de lucht zich vulde met brandende wonderen,
alsof alle regenbogen van de wereld kwamen aangesneld om het glas te
heffen in het plafond van onze donkere stad Luanda.

Een explosie kon zo fraai zijn, onze open monden aanschouwden een stilte
van mensen en daar vlakbij een getekend geluid, ter hoogte van alle vogels die
die avond leerden dat de wereld een heel vreemde plek was, met mensen van
verschillende nationaliteiten, en dat in Luanda werkelijk alles plotseling kon
gebeuren.

Het was in PraiaDoBispo, op het plein waar de benzinepomp lag, vlakbij de
ingang van het beroemde Mausoleum.

Door het zo lang kijken naar de kleuren in de verlichte hemel met vliegende
geluiden merkten maar weinigen dat het enorme bouwwerk, dat de ouderen
omschreven als verticaal, hoog en raketachtig, dat bouwwerk van zo veel stoffig
stucwerk en duizend vermoeide werkers, was begonnen niet langer te bestaan
en slechts een grijze stof overbleef die er erg lang over deed om te dalen.

Alles gebeurde heel dicht bij het huis van mijn OmaAgnette, in PraiaDoBispo
beter bekend als OmaNegentien.

Het was in een tijd die de oudsten vroeger noemden.