1
Minidrama’s zijn heel korte stukken, scenische reducties, toneelmatige afkortingen
en bagatellen, ze zijn dramatische minimal art.
2
Een minidrama is meer idee dan realisering, is meer situatie dan analyse, het is
vaak de kortste weg naar de scenische pointe die opheldering brengt.
3
Het minidrama vermag door zijn beknoptheid niet wat het grote drama sinds de
klassieke oudheid als zijn roeping beschouwt, namelijk de problemen van de
mensheid op te lossen – zonder dat de belangstelling ontbreekt om er licht op te
laten schijnen.
4
Het minidrama hoeft de grote problemen niet op te lossen. Het lijkt daarom bevrijd
van de druk van het dramatische, van de dwang betekenisvol te zijn, vrij van de
claim dat het theater een morele instelling is.
5
Het minidrama is de op de spits gedreven vorm van de eenakter. De ontwikkeling
erheen verloopt in een rechte lijn. Als je, zoals Peter Szondi, Tsjechovs dialogen
ziet als verkapte monologen, de monologen op hun beurt niet meer in hun traditionele
gedaante maar als een teken dat ‘het drama verstomt’, als je Strindbergs
ik-dramatiek opvat als een weg die zich verwijdert van het traditionele drama
en het dialogische verlaat voor het epische, als je merkt dat Maeterlincks drames
statiques de handeling opgeven en tot bij Beckett de categorie van de handeling
wordt vervangen door die van de situatie, dan zijn dat allemaal ontwikkelingen
in de richting van de monoloog, het theatrale korte verhaal, de eenakter, het fragment
en – het minidrama.
6
Geen wonder dat het vooral de jaren rond de eeuwwisseling, de jaren twintig,
vervolgens de bevrijdende en ongehoorzame jaren vijftig en zestig van de
twintigste eeuw waren, waarin minidrama’s zijn ontstaan. Ze waren niet zozeer
het werk van de beschrijvende, didactisch-ideologische auteurs als wel van de
speels-destructieve.
7
In het minidrama laat veeleer anarchistisch plezier de vormen van de wereld en
die van het theater ontploffen in louter kleine stukken, om in de overgebleven
splinters een mini-wereldtheater te ontdekken. Dat komt dan tevoorschijn in absurde
dialogen, komische nummers, bloedige grappen, macabere pointes – als
minidrama.
8
Het minidrama kan, omdat het zo kort is, er niet van op aan dat het ook wordt
opgevoerd. Het kan daarom met de middelen van het spel bijzonder goed weergeven
wat op de planken met dramatische middelen niet kan worden gespeeld. In
het minidrama laat het theater de materie achter zich en verovert het de absolute
vrijheid.
