Kinderen

Ze verdwenen, in een oogwenk
zonder spoor. Bruisende golven, wegrollende tijd
elk een buitelende draaikolk, haarkrullen zacht
stralend gelach

De stralende zij verdwenen, verflinterd, verflinterd. Voorheen
waren ze sterren, vage weerspiegeling op aarde
Cherubijnen leenden de allereerste zielsverschijning
die van beide vleugels de quantum golflengte weerspiegelden
maar sterren zijn te ver van de aarde
bevende weerspiegeling

Buitelende tijd, zachte engeltjes
weerspiegeling die verdwijnt, te snel verdwijnt

Liefdesdans

Die uitgeputte gezichten zijn ook mijn gezicht,
die wanhopige harten zijn ook mijn hart,
die vechtende mensen vechten ook allemaal in mij,
deze wereld vol mazen is de kleding die ook ik moet dragen,
maar die schijnbare gelukken kunnen mijn verlangende ziel niet bevredigen.
In iedere flits van blijdschap van de scheppingsgod
zie ik het circulerende geluk dat de geheimen accepteert,
zijn gigantische, schitterende feniksstaart uitspreiden,
en in deze dans van het wrede voortbestaan,
mij stevig bij mijn middel vasthouden, ter troost.

Dit zijn twee van de vijf gedichten van Zhao Si uit Terras #09 ‘Brussel’. De overige drie gedichten kunt u hier lezen op elinea of in het papieren nummer.