Scampi à la plancha

Novembermorgen, even na elven. Zondvloed in de Sint-Katelijnestraat. Niemand die dat echt moest, waagde zich buiten. Op de hoek van het pleintje stond hij als enige aan de bar van het straatbuffet. Het sissen van de garnalen op de grill verhield zich tot het trommelen op de regenschermen als triangeltingel tot paukendonder.

In gedachten hief hij het glas wit op Sint-Katelijne van Alexandrië. Verhief zij op het spijkerrad niet het lijden tot kunst, tot de bliksem haar tijdelijk verloste? Halverwege de vorige eeuw was de kerk die haar naam draagt bijna aan de sloop ten prooi gevallen. Dat zou naadloos hebben gepast in de lange Brusselse traditie van grenzenloos arrogante notabelen en groeiwaan van grootentrepreneurs zonder scrupules. Deze stad, die een rivier verdonkeremaande, is zijn eigen litteken.