Tijdrekening
Ik druppelde chocolademelk in de zee
en keek naar de zoete bruine stipjes
die oplosten in de heldere, zoute rust
van de Adriatische Zee om voor altijd te verdwijnen.
Vandaag ben ik op de dag af even oud,
zei mijn moeder, we hadden net ontbeten,
als mijn moeder op de dag dat ze stierf.
Ik dook van een rots in het water.
Ook ik wist vorig jaar tot op de dag precies,
want ik had het weken eerder uitgerekend,
wanneer ik op de dag af even oud was
als mijn vader toen ik geboren werd.
Het was een saaie, doordeweekse dag, een woensdag,
we zaten ’s morgens in bed koffie te drinken,
je stoppelbaard schuurde toen ik je kuste,
en van binnen schuurde het besef dat niemand
de zandloper nog een keer om zou draaien.
Tiresias
‘Soms schrik ik wakker uit mijn slaap
en weet ik … lees meer →
