thema: 19 Naar water

Wasgoed

juni 23, 2021

Leanne Shapton

Londen, 2010. Om acht uur ’s ochtends trek ik eropuit, naar de Hampstead Heath Ladies’ Pond. Wanneer ik over het overwoekerde pad naar de ingang wandel, kan ik mijn adem zien; ik adem lang en traag uit om ernaar te kijken terwijl ik de weg oversteek en een stel eksters passeer. One for sorrow, two for joy. Rechts van me ligt de Long Pond, donker en groen, daarna volgt, na een heuvel en een bocht, de Mixed Pond, grijsbruin aan mijn linkerhand. Ik voel de koude lucht door mijn trui heen. September. Bij een busje staan drie mensen tafels uit te klappen ter voorbereiding van een marathon. Op een pad tussen de bomen komen twee hardlopers voorbij die naar shampoo en wasgoed ruiken, citroenig. Het pad daalt en ik hoor het gelach van vrouwen, te herkennen aan de toonhoogte. Stemmen dragen helder en vol over water, hoofden worden omhoog gestoken … lees meer →

Zeewier aan het woord – Over het onderwerp biomorfe abstracte kunst

juni 15, 2021

Seth Crook

Ben je het zingeven zat? Moe van het ene dat het andere betekent? Pak dan je gunstig geprijsde camera, vind me, zoom in.

Hier ben ik, vastgeplakt aan een rots, bij laag water blootgelegd, hang ik neer leef erop los in het getijdeverloop, ik luister naar de zeekoeten en wacht. Grijp je zanderige kans,

geniet gerust van de luister van mijn vormen, mijn subtiel variërende tinten, mijn verlengingen, mijn uitstulpingen, mijn elegante uitwaaieren en invouwen.

Het maakt niet uit wat ik ben. Ik heb geen punt te maken, ben zonder moraal. Ik prefereer fotosynthese boven symboliseren, hoog water boven tekens.

Soms is een sigaar gewoon een sigaar, maar mijn bladeren zijn altijd alleen bladeren. Noem ze hoe je wilt. Doe geen moeite voor de index, de toevoeging van Latijnse namen,

de opmerkelijke hechtende krachten van mijn houvast, mijn steel, mijn blad, mijn bijdrages aan folklore.

Focus eenvoudigweg op de zoetheid … lees meer →

De rivier

juni 2, 2021

Vicente Valero

In zichzelf, ik weet het, sinds het begin, is de rivier alleen dat wat vervolgt zonder te vragen waarheen, maar ook, zeg ik, ook deze muziek die ik altijd al heb beluisterd, die ik in mijn binnenste zoek en nu vind ik haar eindelijk, iedere dag, languit in de juli-zon: nog een verrassing van het nieuwe bos, die zonder tussenpozen naar het andere toe klinkt, nog onaangetast … Tussen de hoogste schaduwen door, doof voor ieder vaarwel, voor iedere klacht, voorbij zichzelf, wonderbaarlijk in haar verrukte en beslissende doorgang, tussen de oleanders door, onder de helderdere hemel van de toekomst, ligt de rivier die ik onuitputtelijk hoor, haar verborgen loop, vele keren. Een rivier is alleen vorm, ze houdt alleen haar vloeien in, een woede die uit de hoogte komt, een doorzichtige kracht, zoals die van de zielen in de lichamen, altijd gevangen in een bedding en wachtend. Ik weet … lees meer →

Het wrak in duiken

mei 26, 2021

Adrienne Rich

Eerst lees ik het boek met mythen, stop een rolletje in de camera, en check het scherp van het mes, dan rust ik me uit met zwart rubberen pantser belachelijke zwemvliezen serieus en onhandzaam masker. Ik zal dit moeten doen niet als Cousteau met zijn toegewijde team aan boord van de zonovergoten schoener maar hier en alleen.

Er is een ladder. Die ladder is er altijd hangt onschuldig dicht tegen de romp van de schoener. We weten waar hij voor dient, wij die hem hebben gebruikt. Voor de rest is hij een eind maritiem touw gewoon een stuk uitrusting.

Ik ga omlaag. Sport na sport en nog steeds omgeeft de zuurstof me het blauwe licht de zuivere atomen van onze menselijke lucht. Ik ga omlaag. Mijn zwemvliezen zitten me in de weg, als een insect kruip ik de ladder af en er is niemand die me vertelt wanneer de oceaan … lees meer →

Duoduik

mei 19, 2021

Miek Zwamborn

Met ruggen naar de horizon gekeerd, voeten waterdicht en kordaat als koetsen, trekt een zesspan garnalen ons de zee in. Langs de vloedlijn stuift zand op.

Het water stijgt, peilt kuiten. Onze inwitte en inktzwarte benen steken kniediep, worden korter met iedere stap. De steenkoude zee halveert lichamen: boven de waterspiegel nog mens, daaronder uitgewiste amorfe vormen, gehuld onder de geplooide zeerok.

Polsen op temperatuur, ribben nog telbaar, borst impregneert schouders, hals en kin dompelen onder, op drie kantelt romp, komt onderlichaam vlot, worden armen schoepenrad, benen staart.

Traag drijvend boven het zandkleed flipperen we langs groen getufte draden. We kunnen de ongewervelden niet bijhouden, behalve de glinsterende zeedruif.

Het is spitstijd in de baai. Fluweelkrabben snellen tegen de leesrichting in, voorbij de richel verschuift een gekraakte kinkhoorn, herbergt het zachte asymmetrische achterlijf van een heremiet. De scharen knippen een groot tafelmesheft open. Een andere heremiet neemt tegenover plaats aan … lees meer →

Inhoud

november 24, 2020

De redactie