thema: 02 Ruïne



De wereld is neergevallen tegelijk met het paard van Reixach, maar haar karkas is er nog,
 haar karkas klinkt door in ieder woord, haar karkas ligt midden op de weg, 
blijft ondanks alles. Is de blinde vlek in iedere zin. (Johan Faeber)
 In de woestijn van het moderne bestaan waar alles steeds meer om eenduidigheid lijkt te draaien, vormen ruïnes een gloedvol breekpunt tussen verleden en heden. Ruïnes brengen mensen in vervoering maar waarom eigenlijk? Bieden ruïnes hoop? In Terras #02 voert destructie, vernietiging, verloedering en teloorgang hoogtij.

Fruit

Wee

Sez Ner

Op de alm

De val II

In navolging van de publicatie ‘Omhoog’ gaven Melle Hammer en Miek Zwamborn een workshop over vallen aan de eerstejaars studenten Creative Writing van ArtEZ. Een week later werden de geschreven teksten opgevoerd in het Theater aan de Rijn in Arnhem.

zie De val I

Kies een kant. Scheur je basis langzaam in tweeën. Niet kijken, maar voelen. Er valt toch niets te zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

      Lyanne van den Berg

 

 

Spoedig, neem ik me voor, dan breek ik door de hoge blauwe koepel. Om los te drijven van al dat rond mij is nu ik nog val, dat is de wens van deze grondslaaf. Op dus, waar ik naar de schepsels wuiven kan, die zich ook hebben verzet, tegen de korst waar men moeilijk vanaf kan blijven. Hallo dat losse volk hier, halloo, die … lees meer

Uw kavel

Kro-

Kro | Richtje Reinsma en Marieke Houwers | Tijdschrift Terras

Kurt, Schwitters, Lysaker, Fagerhøyveien, 22 mei ’38

Luister (luister naar de oorspronkelijke tekst voorgelezen door Patrick Beurard-Valdoye)

Zijn, gezicht, helixvorm, verdient de aandacht, oplevend bij af beginnen, als alleen de ingeslagen weg nog open ligt, krijg, vertrouwen – de weg van Helma – de duivelse spiraal weerstaan, de dodelijke kolk voor verweidende rendieren, als, het doel, duister is, is de weg helder, de laatste sneeuwrest die wegsmelt, val, afval, vijftig jaar, aanzet die afstoot, sneeuwklokjes daar en viooltjes, en de bittere geur van des dichters narcissen, mijn, Merzzuil, kathedraal, is een viooltje, dat het liefst in de schaduw bloeit, wat mij betreft ik blijf niet eeuwig in de schaduw, schroef, helix, halve schroef, poort naar het voorjaar, weer dat opkomt opdoemt optrekt, een plotse korte stortbui doet aan winter denken, angst, weer kou – het visum – in zekere zin, verwarmt de zon ons eindelijk, dat is geluk op het moment van een nieuw begin, daar, daarginds, … lees meer

De imker