Hij beschreef me zijn weerzien met Tokio: zoals een kat thuisgekomen van vakantie in zijn mand onmiddellijk begint met het inspecteren van bekende plekken. Hij ging op pad om te zien of alles was waar het hoorde te zijn: de Ginza uil, de Shimbashi locomotief, de tempel van de vos op de hoogste verdieping van het Mitsukoshi warenhuis, waar hij een invasie van kleine meisjes en rock zangers aantrof. 1

 
Ooit bracht ik een week door in Trinidad omdat het me intrigeerde. (…) Het eerste ding dat me opvalt bij aankomst: waar zijn de ansichtkaarten? Ik kan ze niet vinden. Ik zei bijna, ‘ik vertrek, mijn collectie is geruïneerd, het zal de woorden Port-of-Spain, de link Trinidad-en-Tobago niet bevatten.’ En toen, in een grote drogist gerund door indianen, vond ik een klein stapeltje bulk kaarten en ik greep er onmiddellijk naar, meer dan tevreden. Vanaf dat moment begon ik Port-of-Spain te zien. 2

 
Een oudere vrouw die hout aan het verzamelen is, mollig en verarmd, vertelt me één voor één over haar kinderen, wanneer ze zijn geboren, wanneer ze stierven. Wanneer ze zich bewust wordt dat ik verder wil gaan, praat ze drie keer zo snel, verkort ze levenslopen, slaat ze de dood van drie kinderen over hoewel ze hen later weer toevoegt, niet bereid om ook maar één lot te laten wegglippen: en dit in een onnavolgbaar dialect. Na het verdwijnen van een hele generatie van nakomelingen wilde ze niet langer over zichzelf praten behalve vertellen dat ze hout verzamelt, elke dag. Ik had langer moeten blijven. 3

 
Zou je me zonder geloven? Ik had geen portret, op dit moment, maar ik ben klein, als het winterkoninkje; en mijn haar is steil, als de kastanjebolster; en mijn ogen, als de achtergebleven kers in het glas van de gast. Zal dit er net zo recht aan doen? 4

 
Hans Faverey noemde zijn gedichten verdwijnsels. Hij rakelt in zijn verzen beelden op uit het niets. De bewegingen die hij al schrijvende maakt zijn miniem. Zijn zinsneden lossen een voor een op in het wit van de pagina. Voor Faverey betekent een gedicht steevast stilstand. 5

 
Het viel je op dat ik me alleen ophoud. Voor een emigrant is het land braak behalve zijn eigen land. Vriendelijk spreek je over het zien van mij; wanneer het je zou schikken om zo ver als Amherst te komen, dan zou ik verheugd zijn, maar ik zal mijn vaders grond nooit verlaten voor een ander thuis of andere stad. 6
 
Eén Polaroid heb ik gevonden in het fotoalbum van mijn grootmoeder en de tweede heb ik zelf genomen in 2005. De twee zwarte cirkels [een dienblad dat voorkomt in beide foto’s op dezelfde plek] staan in verbinding als een rond massief dat niet heeft deelgenomen aan de chronologie; al het andere is veranderd. Het interessante aan het dienblad is dat het constant in gebruik is geweest; het heeft in het hele huis sporen achtergelaten, in en uit kamers terugkerend naar dezelfde plek. Het beweegt zich topografisch maar niet chronologisch. Het blijft in zichzelf, zoals een plek. 7
 
Uiteindelijk begreep ik dat ik ze alleen naar mezelf aan het sturen was, via mijn moeder, die vanaf mijn eerste reis gewend was geraakt om ‘gerustgesteld’ te worden door een ansichtkaart. Uiteindelijk werd ze de postbus voor een behoorlijk autistische cinema, die ik maakte met stukken karton, kleurrijke postzegels en een moederlijk adres dat in geen dertig jaar veranderde. 8
 
Die morgen loop ik het dorp uit weg van de waterval. Het geluid blijft me achtervolgen. Ik leg mijn oor aan het water. Het water wordt luider, komt op mij afstromen. Rakelings schiet het landschap voorbij. Ik ben de optelling van alle plekken waar ik ben geweest. 9
 
1 Chris Marker Sans Soleil (1983) 00:14:59,240-00:15:18,483. Uitgeschreven fragment van de voice-over uit de film Sans Soleil. De stem van een niet geïdentificeerde vrouw reageert op brieven die haar worden gestuurd door de fictieve cameraman Sandor Krasna vanuit allerlei plekken in de wereld.
2 Serge Daney Postcards from the Cinema (2007) p62. Film criticus Serge Daney (1944-1992) vertelt over zijn fascinatie voor ansichtkaarten.
3 Werner Herzog Of walking in Ice (2009) p28. Het fragment beschrijft een ontmoeting tussen Herzog en een plaatselijke vrouw tijdens de tocht die hij per voet maakte van München naar Parijs in 1974.
4 Emily Fragos Emily Dickinson Letters (2011) p169. Fragment van een brief gedateerd juli 1862. Het is een reactie op een brief van Thomas Wentworth Higginson waarin hij vraagt om een fotoportret van Dickinson. Er is één foto (Daguerreotype) van haar genomen voordat ze begon met schrijven toen ze 16 of 17 was. Tijdens haar leven is deze op mysterieuze wijze verdwenen om weer op te duiken na haar dood toen haar gedichten gepubliceerd werden en de vraag naar haar portret groeide.
5 Miek Zwamborn “Legacies of the Moon” Another Room (2012) p13. De publicatie Another Room maakte deel uit van het event I Write You from a Faraway Country, een project van Eva Olthof & Stefano Faoro, dat plaats vond op 30 juni 2012 in Schloss Ringenberg, Duitsland.
6 Emily Fragos Emily Dickinson Letters (2011) p177. Fragment van een brief gedateerd 1868. Onderdeel van de briefwisseling met Thomas Wentworth Higginson. Ook al verliet Emily Dickinson zelden haar directe leefomgeving, in haar poëzie refereerde ze aan vele plekken in de wereld zoals de Bahamas, St. Domingo, Mexico, Argentinië, Bolivia, Brazilië, Peru, België, Groot-Brittannië, Frankrijk, Denemarken, Griekenland, Italië, Noorwegen, Zwitserland, Egypte, Ethiopië, India, Jordanië, Maleisië, Perzië and Turkije.
7 Emily Williams Speaking of Frames (2008) p3. Kunstenaar/curator Emily Williams in gesprek met kunstenaar Falke Pisano.
8 Serge Daney Postcards from the Cinema (2007) p59.
9 Miek Zwamborn “Legacies of the Moon” Another Room (2012) p12.