Melani Reumers

Alle resultaten voor Melani Reumers

De ontsnappende stoel

oktober 8, 2015

António José Ponte

DE SAN MATÍAS-HEUVEL, OP WEG NAAR MATANZAS   Niet het liefdespaar trekt als eerste de aandacht, maar de heuvel op de achtergrond. Hij rijst op als een eiland, als een enkel mens in de massa. Bovenop groeit een boom, een muur stort in en daar is de hemel.   Is het niet geheimzinnig hoe die twee gestalten elkaar naderen en het ene hoofd niet uit kan rusten bij het andere? Het zijn de slapelozen, ze vinden geen rust. Eenzelfde bittere wasem omhelst hen, er zal een wortel zijn die hen omwindt.   Ik ken de heuvel, ik had hem bijna beklommen en ontdekt op een steeds herhaalde reis.             DE ONTSNAPPENDE STOEL   Op de stoel legden we onze kleren en de stoel is ontsnapt. Het meisje van garen en de smid zonder lichaam ontsnapten. Het plafond spatte uiteen in wolken, de muren werden voortvluchtige … lees meer →

Ondergronds

oktober 15, 2014

Rafael Pinedo

I   Doodsbang rende ze over het spoor. Het schommelen van haar enorme buik van acht manen zwangerschap kon ze amper in toom houden. Achter zich hoorde ze het geluid van een brekend bot. Ze hoefde zich niet om te draaien om te weten wat er gebeurd was. Twee grote stappen eerder had ze op een kapotte dwarsligger getrapt. Haar stiefzoon rende achter haar, en zijn voet was erin blijven steken. Idioot. Hij liep vast uit de pas. Tot vervelens toe was het herhaald: “In de pas blijven, degene voorop geeft de pas aan, niet uit de pas raken, zodat er maar één is die gevaar loopt als je niet goed kunt zien”. Zonder achterom te kijken wist ze dat hij met een gebroken been tussen de rails lag. Ze hoorde hem kermen, kennelijk was hij niet buiten westen geraakt. Des te erger voor hem, hij zou de pijn moeten … lees meer →

Bloemblaadjes (fragment)

november 7, 2013

Guadalupe Nettel

Beïnvloed door de jaren, door wat optimisten ervaring noemen en wat in feite niet meer dan een roestlaag is, een soort salpeter dat in staat is alles aan te vreten, kan ik nu bij die naam een glimlach niet onderdrukken, waarbij ik me belachelijk voel maar tegelijkertijd te vriendelijk voor mezelf. Die avond, toen ik haar eerste spoor ontdekte in het toilet van Café Colón, een van de restaurants met geraniums in de vensterbank, leek het me onvermijdelijk haar zo te noemen. Ik was de buurt via de boulevard binnengekomen, liep omhoog over de marktstraat en ging bij de hoek van het park rechtsaf, omdat ik zag dat het restaurant vol zat. De gasten waren zo druk bezig met het bemachtigen van een tafeltje dat het me geen enkele moeite kostte het damestoilet binnen te glippen. Het spoor bevond zich in het eerste hokje en trok onmiddellijk mijn aandacht: op … lees meer →

Een kunst van het maken van ruïnes

juni 8, 2012

António José Ponte

Voor Reina María Rodríguez

‘Als je je huis groter wilt maken en er is geen binnenplaats om iets te bouwen en ook geen tuin of zelfs maar een balkon, als je meer ruimte nodig hebt en met je gezin in een achterhuis woont, dan kun je alleen nog maar je ogen ten hemel slaan om te ontdekken dat er met zo’n hoog plafond best nog een verdieping in zou passen, een zogenaamde barbacoa. Kortom, je ontdekt wat de ruimte je verticaal te bieden heeft, je ziet dat je er een ander huis in kunt bouwen. Als je al zo’n barbacoa hebt gemaakt en enigszins comfortabel met je gezin woont, voor zover dat mogelijk is, als dan je schoonmoeder en een nichtje van je vrouw uit de provincie overkomen met het plan om een tijd in je huis door te brengen die zo lang kan duren als het leven zelf, dan … lees meer →