De in Napels geboren Erri De Luca (1950) voelt zich geen Napolitaan. Hij is napólide, zo zegt hij zelf, iemand die uit Napels komt maar daar geen deel van uitmaakt. Op zijn achttiende verlaat hij de stad en trekt hij naar Rome, hij zou nooit meer in Napels gaan wonen. Wel zou hij erover schrijven. Weg van Napels sluit hij zich al gauw aan bij de extreemlinkse groepering Lotta Continua en na jaren van protesten keert hij in 1980 even terug naar Napels, kort na de verwoestende aardbeving. Hij werkt jarenlang als arbeider, bouwvakker en vrachtwagenchauffeur en leert zichzelf onder andere Hebreeuws en Jiddisch, talen waaruit hij later bijbelteksten zou vertalen.