De ketting die u als ijskoud water over mijn lendenen laat glijden, voordat u hem strak om mijn bovenlijf gordt, die u weigert af te nemen voor de nacht, die ketting dompelt me in een wonderbaarlijk zachte slaap. Het metaal vangt mijn angsten, bundelt ze op een veilige plaats, en mijn geest loopt leeg. ’s Ochtends zijn de schakels lauw door mijn lichaamswarmte. Hun afdruk blijft nog lang zichtbaar.

De huid van de pols is niet zo teer. Het bot ligt er vlak onder, waardoor sporen worden verdoezeld. De pijn, daarentegen, is heviger. Alleen uit nieuwsgierigheid – hoe strak kun je de spanning opvoeren voordat er iets breekt – kan ik de boeien verdragen wanneer de meester de sleutel heeft gebroken.

‘Dertig jaar ervaring en dit heb ik nog nooit meegemaakt.’

‘Dertig jaar?’

‘Ja, Vosje, ik ben er op mijn zestiende mee begonnen.’