Gesprek op de weg naar Bazel tussen Steinen en Brombach, in de nacht (1803)

De jongen zegt tegen zijn vader:

Haast altijd, vader, als ‘k de Röttler Burcht

weer vóór mij zie, vraag ik mij angstig af

of het ook óns huis eens zo zal vergaan.

Die burcht staat daar zo griez’lig als de Dood

in Bazels Dodendans! Hoe meer ik kijk,

hoe meer ik huiver. Maar ons eigen huis

staat immers als een kerkje op de berg,

de ramen glinst’ren, prachtig om te zien.

Zeg vader, dat zal toch zijn lot niet zijn?

Ik wil maar zeggen: dat gebeurt toch niet?

De vader zegt:

Mijn jongen, dat gebeurt, wat dacht je dán?

‘t Begint zo jong en nieuw, maar alles kruipt

naar ‘t oud-zijn toe, aan alles komt een eind,

en niets staat stil. Hoor hoe het water ruist,