Sandra Moussempès (1965) is schrijfster, dichteres, zangeres en fotografe. Na haar debuut Exercices d’incendie (Brandoefeningen), in 1994 verschenen bij uitgeverij Fourbis, publiceerde ze meerdere bundels in de poëziereeks van Flammarion. Photogénie des ombres peintes (Het fotogenieke van geschilderde schaduwen), de in 2009 verschenen bundel waaruit de hierna volgende gedichten afkomstig zijn, won in 2010 de prix Hercule de Paris – een poëzieprijs die dat jaar voor het laatst werd uitgereikt.

De gekozen gedichten gaan over aan- en afwezigheid, (on)zichtbaarheid en doorzichtigheid, vroeger en nu, projectie en herkenning. Door de eerste gedichten loopt een lijn van missen: een verleden dat overgaat in een spiegel-heden en vervolgens in een droom-werkelijkheid. We eindigen voorlopig in de wachtkamer, waar we niet alleen wachten (op wie of wat dan ook), maar waar het leven (en de film, het filmen!) ook gewoon doorgaat, is het niet het onze, dan wel dat van onze spiegel-stand-ins. Dit alles vormt, in de woorden van Moussempès: ‘een zuiver cinematografisch geheel’. We stappen uiteindelijk, ondanks het gemis, ondanks de afwezigheid, ondanks ‘de verbijstering van de onthechting’ in de voetsporen van het voortbestaan. We kunnen en mogen niet anders.