Als ik langs het veld loop en het koolzaad zie

denk ik aan hem: hoe hij zeven jaar oud hier

liep en overweldigd werd door de geur

 
 
en moest liggen. Ik weet niet hoe de hemel zich

toonde maar hij hoefde die dag ook geen hemel,

nooit meer een hemel.

 
 
Eenvoudig

gekleed lag hij daar in het veld en wist dat hij ook

nooit meer iemand nodig had

 
 
omdat het goed was zoals het nu was, als water

uit de beek. Omdat hij wist dat alles er

onherroepelijk was nadat hij aldus was geroepen

 
 
en ook nooit meer hoefde te weten door wie.

Hij was er. Onzichtbaar. Als de hemel die er

niet meer toe deed achter zijn gesloten oogleden.