Het vergeten dialect van het hart

 

Verbijsterend hoe taal bijna kan betekenen

en beangstigend dat ze het toch niet doet. Liefde, zeggen we,

God, zeggen we, Rome en Michiko schrijven we en de woorden

slaan de plank hopeloos mis. We zeggen brood en het betekent

naargelang het land. Frans heeft geen woord voor thuis

en Engels geen woord voor genot. Een volk

in het noorden van India sterft uit omdat hun oude taal

geen tedere woorden kent. Ik droom van verloren

woordenschatten die iets uitdrukken van wat

wij niet langer kunnen. Misschien dat de Etruskische teksten

eindelijk zouden vertellen waarom de paartjes op hun zerken

glimlachen. Misschien ook niet. Toen de duizenden

mysterieuze Sumerische kleitabletten waren vertaald,

leken het bedrijfsarchieven. Maar wat als het

gedichten of psalmen zijn? Mijn vreugde staat gelijk aan

twaalf Ethiopische geiten, stil in het ochtendlicht.

O Heer, Gij zijt zoutplaten en koperen gietelingen,

groots als rijpe gerst die wuift in de machtige wind.

Haar borsten zijn zes witte ossen beladen met rollen

langvezelig Egyptisch katoen. Mijn liefde is honderd

kruiken honing. Scheepsladingen thuya zijn wat

mijn lichaam tegen jouw lichaam wil zeggen. Giraffen zijn dit

smachten in het donker. Misschien is het Minoïsche spiraalschrift

geen taal maar een kaart. Onze diepste gevoelens hebben

geen naam behalve barnsteen, boogschutters, kaneel, paarden en vogels.

 

 

 

 

 

 
 

Lopend naar huis over het eiland

 

Lopend naar huis over de vlakte in het donker.

En Linda die huilt. We zijn weer verzeild geraakt

op een plek waar ik tier en zij lijdt en de maan

komt niet op. We hebben alleen elkaar

maar ik sta te schreeuwen in de regen

en zij huilt als een gewond dier,

wetend dat ze geen kant op kan. Het is moeilijk

te begrijpen hoe we hier door liefde zijn beland.