Langs de weg van de ijsbeer bezongen we de opwarming
 
met massieve schepen, zestigduizend ton ijzererts, braken
door het smeltende ijs, de Chinese fabrieken stonden te wachten,
 
treinen voerden meer en meer ijzererts aan, wij willen slechts
 
alle goeds, verklaarde Het Absolute Niets, verrukkelijk,
korrelig, hartverscheurend, kwiek en alles bij elkaar prachtig,
 
jubelde het schip der wetenschap, nijverheid en koophandel,
 
zo kalm mogelijk stonden we naast de anderen te kijken naar
de elektroden op de kruin van de kaalgeschoren ijsbeer en
 
knikten, het waren veelkleurige gegevens, maar de hypothese
 
was verdwenen, iedereen verdacht iedereen, het Absolute Niets
breidde zich uit, het alsmaar grotere zwart in het ruim, vader,
 
vader, de ijsbeer schoot wakker, zou je niet beter wat slapen?