emma van hooff ziet de angst als een vlieg
op haar vlees afkomen een hard gezoem
waardoor ze denkt dat ze aan het rotten is
de stank waar de vlieg op afkomt
hangt als een motorjasje om haar heen
de meesten schrikt het af maar sommigen
vliegen er voor om met de tong over de lippen
en gaan niet meer weg
later gaat ze in elk piepje een vlieg horen
en zit de wereld opeens vol eigenaardige piepjes
verandert iedere boom op straat voor haar ogen
in een ov-incheckpoortje die haar toegang weigert
met enorm kabaal en komt ze het huis niet meer uit
verzint ze dat wegkwijnen voor de buis
met diepvriestosti’s op voorraad voor winnaars is
emma van hooff kan wel tien keer doodgaan
en telkens probeert ze het opnieuw
wenst ze zich buitenproportioneel groot
en haar stem versterkt maar zonder galm
ze is geen god ze weet ook niet
hoe ze telkens stukken vanilleroomvlaai kan vreten
zonder dat de bloedvaten vernauwen
en haar broeken blijven altijd passen
terwijl ze zo graag eens wat nieuws zou willen dragen
een satijnen wijdvallende stof bijvoorbeeld
met plooien waar zoveel meer
betekenis achter zit dan alleen maar plooien
zoveel meer dan alleen maar doodgaan
en weer terugkomen
emma van hooff is een vlieg waarvan je dacht dat hij nu echt
plat was maar toch weer om de hoek komt scheuren
bloedirritant
en het went niet al die mensen
die haar telkens beterschap wensen
maar helaas het lichaam is geen deur
die je kunt sluiten het is eerder een kattenluik
een komen en gaan en vooral weer komen
en vanilleroomvlaai blijft favoriet
de hoop op satijn en de afkeer voor motorjasjes blijft
er verandert eigenlijk niets
sommige deskundigen zeggen dat ze er eens op uit moet gaan
gewoon een avondje gek doen
anderen vinden het maar overdreven
emma van hooff is de bleekste mens die je ooit zult zien
alsof iemand de helderheid van het scherm voluit heeft gezet
midden in de nacht en je schrikt ervan op
zoals zij blijft schrikken van het gezoem bij haar oren
de jeuk in haar vlees het brommen van de vliegen
die ze voorgoed dood zou willen meppen
overweeg de spieren in deze handen
de grip die ze je geven
hoe ze vlak over andermans schouder hebben gestreken
zacht als een linnen hemdje in de zomer
als de sproeiers op het gazon in de zomer
het geluid ratatatata een hoge waterdruk krachtig
zoals de handdruk die je geeft en direct weer loslaat
overweeg de spieren in deze handen
de anatomisch gezien dunne rode lijnen
als de snelwegen op een landkaart van frankrijk
waardoor je handen aan het stuur
een van de mooiste dagen tegemoet reden
overweeg de spieren in deze handen hoe ze zich samenspannen
zoals een groep mannen dat doet tot een vuist
hoor het kloppen op de deur overweeg de spieren in deze handen
leg ze plat over de oren sla ze om de knieën duw je opengevallen
mond weer dicht en adem onhoorbaar maar
voel de spieren in je handen
het idee
dat ze houvast zouden kunnen geven
