Huub Beurskens

Alle resultaten voor Huub Beurskens

De geest van zout – (Deel III)

maart 17, 2016

Huub Beurskens

Voor het eerst nadat de djinn hem op elf hoog zijn aanzegging had gedaan, keek Rachid Yousri aan. Vragend.

Ze zou ons hebben herkend, de bitch, antwoordde die stug. Probeer weg te komen, actie, man!

Het lukte Rachid inderdaad om de Porsche, waarvan een voorvleugel danig gehavend was, weer aan het rijden te krijgen, al moest het noodgedwongen kalm aan, over de oprit en ook over de snelweg, want hoewel de motor achterin overduidelijk liet horen er weer zin in te hebben, leek het linker voorwiel het spoor nogal bijster.

Bij de eerste de beste afrit werd de snelweg weer verlaten. Zoals tijdens de voorbereiding was besloten, stapte Yousri uit zo gauw hij schielijk tussen de bebouwing kon verdwijnen. Volgens afspraak zouden ze voorlopig op geen enkele manier contact met elkaar opnemen. Rachid liet de Porsche nog een paar straten doorsukkelen, alvorens hem bij de ingang van een door een … lees meer →

De geest van zout – (Deel II)

maart 11, 2016

Huub Beurskens

Rudolph had de slaap niet kunnen vatten. Hij verliet de kamer zonder Astrid te wekken en besloot nog eens naar de Djeema el Fna te slenteren, amper honderd meter van het hotel. Het was wonderlijk om over het plein te lopen dat er nu bijna verlaten bijlag. Er waren geen acrobaten meer en geen dansers, geen slangenbezweerders en geen vuurspuwers. En ook geen waarzegsters. Een mannetje zat moederziel alleen achter een korf met heel kleine eieren. Wijd en zijd om hem heen was niets. Hier en daar brandden acetyleenlampen, het plein rook ernaar. In de gaarkeukententen zaten verspreid nog wat mannen soep te lepelen. Ze maakten een eenzame indruk, alsof ze nergens heen konden. Aan de randen van het plein hielden zich mensen op om er te slapen. Sommigen lagen, de meesten hurkten, allen hadden ze de capuchon van hun bovengewaad over hun hoofd getrokken. Ze sliepen bewegingsloos, je zou … lees meer →

De geest van zout – (deel I)

maart 3, 2016

Huub Beurskens

Ik sta open voor het toeval, had iemand tegen Rudolph gezegd. Je wordt wat je wordt, er gebeurt bijna altijd wel iets, of je dat nu wilt of niet.

Het klonk resoluut, alsof de persoon een radicaal besluit had genomen, alsof je ook níet open kon staan voor het toeval, het dus kon buitensluiten, en alsof het toeval daar dan toe bereid zou zijn of zich er anderszins iets van zou aantrekken. Hoe kon bovendien iemand beweren open te staan voor het toeval en praktisch in één adem opmerken dat er bijna altijd wel iets gebeurde? Hoezo bijna? Wanneer dan niet?

Het gebeurde in elk geval vaker tijdens de tweemaandelijkse vernissage op vrijdagmiddag dat Rudolph het gezwam moest staan aanhoren van artistieke types die in het kielzog van de geselecteerde beeldend kunstenaar samen met personeelsleden gedurende een paar uurtjes roezemoezend het atrium van het kantoorgebouw bevolkten. Het geëxposeerde werk interesseerde … lees meer →