Renée van Marissing

Alle resultaten voor Renée van Marissing

‘Rains are falling from me on to your valuable person’

oktober 3, 2021

Renée van Marissing

Over droogte en watergebrek in speculatieve fictie

Ik kijk naar mijn zoon, hij is anderhalf en leegt zijn gieter op de tegels van de tuin. Daarna loopt hij naar de tuinslang, hij wil dat de gieter opnieuw gevuld wordt, wat na even aandringen ook gebeurt, en opnieuw giet hij het water over de tegels. En opnieuw loopt hij naar de tuinslang en wacht tot iemand opstaat om zijn gieter te vullen. Wat een verspilling, denk ik. Een zeer marginale verspilling, maar toch. In de provincies Gelderland en Overijssel dreigt de waterdruk te worden verlaagd als mensen niet stoppen met het vullen van zwembadjes en het sproeien van hun tuin. Het verantwoordelijke waterbedrijf in die regio roept op korter te douchen en alleen ʼs nachts de wasmachine te laten draaien. Wij zitten in een tuin in Amsterdam maar ik voel me aangesproken, het watertekort is geen regionaal probleem, en de hittegolf … lees meer →

Groen is gras

juni 30, 2021

Renée van Marissing

A staat met zijn rug tegen de hoge betonnen muur die de hele breedte van de toneelvloer beslaat. B staat op de bovenste sport van een ladder. Als hij op zijn tenen staat, kan hij net over de muur heen kijken.

Stilte

A Wat doen ze?

B Hetzelfde, nog steeds. Ze lijken onvermoeibaar.

A Kijken ze naar ons?

B Ze kunnen niet over de muur heen kijken.

A Ze weten dat we er zijn.

B Het interesseert ze niet.

Stilte

A Roep eens iets.

B Wat?

A ‘Hé’, bijvoorbeeld.

B rekt zich uit, probeert zich op te trekken aan de muur en er zo ver mogelijk overheen te kijken. Zo blijft hij een tijdje staan.

B Hé

A En?

B Niks.

A Roep nog eens.

B Doe het zelf.

A Je riep niet hard.

B Hard genoeg.

A Oppassen jij. Op je ladder.

Stilte. Dan begint A te brullen, een … lees meer →

Schreeuwen zonder geluid. Over de stiltes in het werk van Sarah Kane en Marguerite Duras

januari 31, 2020

Renée van Marissing

Het toneel was schaars verlicht, in gele lichtslingers hingen linksachter op het toneel de woorden ʻgeen bloemen geen decorʼ. Op de vloer stond een vrouw, bruine wollen broek, donkere leren schoenen, zwart-wit gestreept t-shirt en een vaalgroene hoodie, kortgeknipt haar en een smal, bijna ingevallen gezicht. Ze stond stil, ze was stil en ze bleef stil, minutenlang. Ik werd uit mijn stoel getild, het podium op, tot vlak voor de vrouw die daar stond te zwijgen. Toen sprak ze. Eén zin. ʻMaar jij hebt vrienden.ʼ Toen weer een stilte. Ik had het gevoel dat ik in mijn gezicht was geslagen.  

Dit was de meest indrukwekkende stilte die ik ooit meemaakte in het theater. Het was 2005.1 Het stuk dat werd opgevoerd was 4.48 Psychose, de laatste tekst die Sarah Kane schreef voor ze zelfmoord pleegde. De actrice, Nanette Edens, speelde met niet meer dan haar lichaam en haar stem het stuk als … lees meer →