met de gelatenheid van iets heel groots
kwam deze stad op je af. haar tracés
lichtjes kromgebogen door het zoekende elan
gedragen door het Duitse asfaltverbond

steeds meer kruispunten, vermenigvuldigde huizen

op de vluchtheuvel tollen, zich
laten meeslepen door middenbermen
opspattend water, achterlichten drijven voorbij
wilde je echt daar zwemmen
in een duistere rivier?

je kon niets doen, niets tegenhouden
wachtte er lang op dat het tankstation dichterbij kwam
luisterde naar het ruisen – fluisterasfalt –
dat nooit wegebt

nooit met het primitieve blok gespeeld
slechts met de schittering, de donkerte

schaduwblok lichtcomplex
op elkaar gestapeld
je treeplank naar wat zweeft
zebrapaden als een doolhof

bij sterk belastend verkeer ligt
turkooisblauw licht op betonnen voorgevels
in de favoriete windrichting
chaotisch verwijssysteem van een stad die uit
gecompliceerde brugpijlers, uit slecht
onderhouden straatranden bestaat

voorvoelen, voorbij iets of erlangs
rijbanen, kracht van vermoeden
fijn steenslag
en vloeibitumen
lang liep ik niet op die straat
zonder een einde in zicht te krijgen