Dokter Parker blijft maar zeggen dat we ziek zijn. Ik antwoord dat dat komt door de medicijnen die hij ons geeft. De andere gevangenen lachen wat. Ik ben de komiek van het stel en Parker wordt gezien als een ouwe seniel. Een ander voegt eraan toe dat zijn stem een octaaf hoger is geworden door de pillen. Het enige dat ik leer hier is Engels. Ik denk in het Spaans, en soms in het Frans, maar ik moet Engels spreken, ontworteld tot in mijn taal.
Soms denk ik aan de meisjes die ik heb verkracht. Als ik de tijd nam om ze te kiezen voldeden ze ongeveer zeven van de tien keer aan dit profiel: dun, mooi, teer, haastig, lang haar tot onder de sluiting van hun beha, of anders samengebonden tot een appeltje op hun hoofd, zodat hun ooghoeken omhoog werden getrokken en hun bleke wangen te zien waren. Niet een reageerde hetzelfde op mijn toenadering, maar ze waren allemaal even bang. Alsof een afgrijselijk beest zich opmaakte om ze te verslinden. Ik heb om precies te zijn drieëndertig meisjes verkracht, waarvan dertien in Quebec. […] Twee van hen waren maagd; vriendinnen van mijn zus. Als ze te veel huilen vind ik het niks. Er was ook dat meisje dat vlakbij mij in de buurt bloemen plukte en Zorro las. Ik zei tegen haar dat ik een mooie plek wist, zo overwoekerd met rozen dat ze háár zouden plukken. Ze moest lachen. Haar lichaam zat onder de moedervlekjes, als een hemel bezaaid met sterren, en haar tepels waren zachtpaars. Een andere muts observeerde tortugas die uit de oceaan kwamen om eitjes te leggen op het strand. In bikini met haar lange benen. Alleen, midden in de nacht. Dat noem ik een officiële uitnodiging tot verkrachting. Een gazelle die op de bil van een leeuw in slaap valt en verbaasd is verslonden wakker te worden. Er was ook dat meisje dat meloenen kocht en naar me glimlachte. In Montreal waren het bijna altijd studentes die ik een steegje in lokte. Sommige ben ik vergeten. Maar Ariane herinner ik me nog precies.