Op een onbetreden hoogte zo schijnt

een balk van zonlicht de fabriek in

grijpt je hand in het fijne stof op de reling

 

een balk tussen je benen boven de diepte

de twinkeling uit de berg scherven

springt door ijzeren vierkantjes onder je voeten

 

tot op de gladde kant van het leisteen

valt als een balk licht door het raam

de bruine gloed in het zwarte haar.

 

 

 

Ver boven de brokstukken op de grond

staat een afdruk in het stof dat nat is

geworden en weer opgedroogd waar

 

nervenstructuren in doorliepen

de lijnen kriskras door de handpalm

de grip om de reling je gekromde vingers

 

het zonlicht hangt als balk in de ruimte

in een stilstaande ventilator staat zand

de hoogte trekt een riem rond je buik.

 

 

 

 

 

 

Moeten en gekerfde kreten

in houtblokken die op de grond vallen

onbetreden de vrees voor je evenwicht

 

de streep door een van je wenkbrauwen

raggen van zakken waaruit aarde ophoopt

het puin dat daar ligt de resten van straten

 

een steen in je hand zwart van het stof

in een lichtboog hoog in de ruimte

de stalen trappen de pand van je jas.

 

 

 

Als op ongekende hoogte een regenboog

gevangen tussen licht uiteen staande benen

de doorsnede is de omtrek van het raam

 

gaten in metaal gras in de dakgoot

je voeten naast elkaar op het raster

de stempels bijeen tussen steen

 

tekenen je vingers strepen lijnen

de fabriek uit het gat in het hek door

de spoorbaan langs naar de rivier.