TYPOLOGIE VAN DE ONZICHTBARE BANDJES DIE POLSEN EN ENKELS GEVANGEN HOUDEN VAN DEGENEN DIE MET SANDALEN EN LICHTE JURKEN AAN RONDWANDELEN ZONDER TE WETEN DAT ZE OBJECT ZIJN IN EEN COMPOSITIE

Als ze eerder een vorm van geweld had herkend in die minimale druk op de huid, die geen sporen achterliet, had ze zich ervan bevrijd. Net als van de sandalen die nu op het vloerkleed rusten, naast de tafel van de architect.

 

 

 

 

 

 

‘WAAR GA JIJ HEEN, SUFFIE? DE WOLVEN ZULLEN JE OPETEN.’ MAAR HET SUFFIE LIEP ALS EEN GEK OP HET GEVAAR AF, VERBLIND DOOR DE WITTE TANDEN VAN HAAR VIJANDEN

Ze wist dat als ze haar eigen aanwijzingen volgde, na zorgvuldig alle eerder op het papier getekende elementen te hebben voorbereid, ze wel opgesloten moest raken. De pijn aan de door de valstrik opgelopen wond verraste haar echter, als een met een ander doel opgeschreven cijfer (een telefoonnummer, de vergeten datum van een verjaardag) in de kantlijn van de minutieus geschetste plattegrond.