Advent

 

Dit huis loopt mank, het licht

verstapt zich ’s ochtends.

De bal rolt weg en wasco kleurt

een driehoek hemel. Zwaluw

van de lucifers, een roos

hangt krom bij abattoire tegels.

 

Advent, en ja, bezinning kwam

per ezel – gebalk stijgt op van

het toilet en plots verdwijnt

de zwaluw in een stal van lego.

Is dat de boerenzwaluw, pa?

Centrisch draait de bromtol,

 

Vogels van Europa verliest

zijn kaft in dit heelal. Tikkende

klok. Trager drupt de kraan.

Nesten zweven en brengen

zonder het te weten de eieren

in een baan.

 

 

Havenwater

 

Het is de chaos van het havenwater,

de onderstromen, het blinde kopstoten

van golven tegen boeg en kade – het is

 

het troebele havenwater dat licht na vele

jaren reizen niet onthaalt, maar doorstuurt

naar de kade, de rede, keien, straat – het is

 

het licht zelf dat de roversblik van meeuwen

snel verlaat en terugvalt op de stenen, stuit

op de geslotenheid van druppels, toch binnen

 

wordt gelaten, gebroken, verwezen naar de

gevels met hun platte daken waar oktober

in een roze hemd naar de haven staart –

 

gelijk op zee het net zich sluit, zo spelen

licht en water in de stenen fuik, ferm,

onwetend. Havenwater, buitelingen,

 

elk fragment smolt ergens af,

de wolk heeft door een kieuw

gestroomd en wat uit

 

bomen wasemt is

mijn bloed

geweest.