Caroline Meijer

Alle resultaten voor Caroline Meijer

Het wrak in duiken

mei 26, 2021

Adrienne Rich

Eerst lees ik het boek met mythen, stop een rolletje in de camera, en check het scherp van het mes, dan rust ik me uit met zwart rubberen pantser belachelijke zwemvliezen serieus en onhandzaam masker. Ik zal dit moeten doen niet als Cousteau met zijn toegewijde team aan boord van de zonovergoten schoener maar hier en alleen.

Er is een ladder. Die ladder is er altijd hangt onschuldig dicht tegen de romp van de schoener. We weten waar hij voor dient, wij die hem hebben gebruikt. Voor de rest is hij een eind maritiem touw gewoon een stuk uitrusting.

Ik ga omlaag. Sport na sport en nog steeds omgeeft de zuurstof me het blauwe licht de zuivere atomen van onze menselijke lucht. Ik ga omlaag. Mijn zwemvliezen zitten me in de weg, als een insect kruip ik de ladder af en er is niemand die me vertelt wanneer de oceaan … lees meer →

De Melancholie van de Zeemeermin

november 21, 2018

Ersi Sotiropoúlos

Niemand komt nog naar het hotel. Het dak is overwoekerd door planten, de ruiten in de vensters zijn gebroken en uit elke kamer springt een kat tevoorschijn, getijgerd of zwart als teer of rood met witte vlekken of oranje met geel – de wonderlijkste combinaties – maar altijd met dezelfde starre blik, de blik van een moordenaar. Vanaf vorige zomer zitten er vluchtelingen vast op het eiland en sindsdien blijven de toeristen weg. Elke dag arriveerden er honderden vluchtelingen, driehonderd, vijfhonderd, inclusief ouden van dagen, zwangere vrouwen en krijsende baby’s. Zodra ze dicht genoeg bij de kust waren, trokken ze zwemvesten aan, haalden een mes tevoorschijn en sneden hun opblaasboot kapot om voor schipbreukelingen door te gaan. Later was er die aanslag in het vluchtelingenkamp, de bom die ontplofte. Ze zeiden dat die door jihadisten was gegooid als vergelding, want ook aanhangers van Sisi hadden op het eiland een toevlucht … lees meer →

De kegel – deel III

december 14, 2016

H.G. Wells

Stel je voor dat dit gluiperige monster met zijn chagrijnige smoel wel degelijk iets doorhad? Een lang moment vreesde Raut werkelijk voor zijn leven, maar hij dwong zichzelf rationeel te blijven en de angst ebde weg. Tenslotte had Horrocks misschien helemaal niets opgevangen. Hoe het ook zij, hij had hem op tijd van de spoorbaan getrokken. Zijn vreemde gedrag kwam wellicht louter voort uit een vaag gevoel van jaloezie waarvan hij al eerder blijk had gegeven. Hij had het nu over de ashopen en het kanaal. ‘En?’ vroeg Horrocks. ‘Wat? Nou en of!’ zei Raut. ‘Die nevel in het maanlicht. Mooi!’ ‘Ons kanaal,’ zei Horrocks, en hij hield zijn pas in. ‘Ons kanaal bij maanlicht en de gloed van de vlammen geeft een heel mooi effect. Nooit aanschouwd? Niet te geloven! U brengt te veel van uw avonden op vrijersvoeten door daar in Newcastle. Ik zal u zeggen, voor echt … lees meer →

Licht in de duisternis

januari 26, 2016

Harry Kalmer

‘Toen ik klein was, had je nog leeuwen in de straten van Johannesburg. Een troep. Twee mannetjes, een vrouwtje en drie welpen. Een van de mannetjes kwispelde onvermoeibaar met het puntje van zijn staart.’ De Italiaan, die ouder was dan hij, glimlachte niet eens. Haasbroek vroeg zich af hoeveel Engels de man eigenlijk verstond. Hij stak een sigaret op en schonk hun glazen droge witte wijn bij. Ze waren de laatste twee gasten in het restaurant. ‘Maar ze zijn verdwenen, net als al die andere herkenningstekens in de stad. De hoge lichtpilaren van de bioscopen in Commisioner Street, het Colosseum…’ ‘Colosseum?’ zei de Italiaan. ‘Alleen de naam was Romeins,’ zei Haasbroek met een grinnik. ‘De gevel was Egyptisch en de zaal middeleeuws Europees. Het plafond was een flonkerende sterrenhemel waarop voorbijdrijvende wolken werden geprojecteerd. Daarnaast had je His Majesty’s met de Keizerlijke Staatskroon op het dak, een lichtsculptuur in wit … lees meer →

Makedonia

december 14, 2011

Miroslav Penkov

Ik ben geboren nog geen twintig jaar nadat we de Turken eruit gesodemieterd hadden. 1898. Dus ja, ik ben nu eenenzeventig. En ja, ik ben knorrig. Ik ben bot. Ik stink, zoals alle oude mannen. Ik ben een wandelend ongemak, heupen, schouders, knieën en ellebogen. ’s Nachts lig ik wakker. Ik noem mijn dochter bij de naam van mijn kleinzoon en herinner me de dag dat ik mijn vrouw ontmoette beter dan de dag van gisteren of vandaag. 2 augustus, meen ik. 1969. Afgelopen nacht heb ik in mijn bed gepiest en wie weet welk gerief komende nacht brengt? Ik ben op geen enkele manier origineel of nieuw. Al zou het heel goed kunnen dat ik jaloers ben op een man die al zestig jaar dood is.

Ik heb zijn brieven aan mijn vrouw gevonden, van lang voordat ze mij kende, toen ze pas zestien was. Het was stom toeval, … lees meer →