De jaren tachtig waren rampzalig voor ieder cultureel of geestelijk product, behalve dan voor televisieprogramma’s, economisch liberalisme en westerse homoseksualiteit. Dominique Rossi had nul belangstelling voor liberale economie. Tv zou hij later alsnog gaan kijken. 

Het was Vreugde Alom! Dat zei hij altijd. Was het een unieke periode in de ontwikkeling van de mensheid of een terugkerende fase van bevrijding en emancipatie voor homo’s? Ik heb geen idee. 

‘Het leek nauwelijks op het oude Griekenland en al helemaal niet op Oscar Wilde,’ grinnikte Doumé vanachter een glas bourbon. 

Hij zat in New York, hij zat in Londen, hij zat in Parijs. 

‘Achteraf zie ik ook wel dat geld in die jaren een sociaaldemocratische waarde was geworden, dat de hele wereld ongegeneerd rondliep met een grijns die droop van beurskoersen, uiterlijk vertoon, modieuze fratsen, kitsch en slechte smaak. Het was de esthetiek van de neonreclames en de eerste Atari’s, knalroze leggings, desktoppublishing en synthesizers. Goedkope troep.’ 

Doumi barst in lachen uit.