’t Was verrukkelijk zoals we zachtjes voortgleden, zonder geschok, licht trilden, voortpuften, je voelde het nauwelijks. Blijkbaar was het mechaniek uitstekend. We hadden het gevoel alsof we in een schitterend theater zaten, zo stil gingen we vooruit, vlogen we voort, van de ene streek naar de andere.

De passagiers leken mij verbazingwekkend zorgeloos, buitengewoon beschaafd, ongehoord verstandig, reusachtig beleefd en eminent ontwikkeld.

Waar reden we heen? Waar waren we ingestapt? Als ik dat eens wist! Helaas is het mij ontschoten, en moet ik de lezer dus in het ongewisse laten. Maar het weer was zo goed als kristalhelder en stralend, de hemel blauw als porselein, het land groen, hier en daar zagen we vriendelijke huisjes met mensen die uit het raam keken, en kinderen die ons met zakdoekjes nawuifden alsof ze riepen: ‘Adieu en veel geluk.’