Is er nog wijn?

Ja.

Hij laat de leren draagriem van zijn schouder glijden, langs een arm vol littekens.

Wil je de neteldoek?

Nee.

Zijn gezicht is zongebruind en gladgeschoren. Lang haar. Ondanks zijn jonge leeftijd begint het al te grijzen aan zijn slapen. Dat was al zo toen ze hem leerde kennen.

De wind grijpt in een groepje grijsrode bomen en in een paar grauwwitte rookzuilen in de verte. Het grijsrode zijn zeker olijfbomen en wat ze verbranden rozenhout. Verder stilte over de akkers.

Er is niemand buiten. Ze komen tenminste niemand tegen.

Al een tijdje ademt hij zwaar als hij de zak op de grond zet om er iets in te zoeken.

Ze beginnen moe te worden.

Dan zien ze fakkels op de stadsmuren.

De eerste wisseling van de wacht.

Mariuïja blijft staan.

Haar gezicht is schriel en benig.

Een bleke, smalle mond.

Fijn dons op haar bovenlip.