Doet een vertaler iets liever dan grasduinen? In tijdschriften en boeken? Je onderdompelen in teksten, in woordenboeken en grammatica’s speuren naar de zevenentwintigste betekenis van iets en de juiste vinden. Een leven lang leren, bijschaven en verfijnen, en eeuwig op zoek naar verrassende pareltjes om aan een nog onbekende lezer te onthullen. In de duinen van de lusofone literatuur ligt het voor het oprapen, daar hebben we geen metaaldetector voor nodig. Maar in het Nederlandse taalgebied zie je er – helaas – weinig van terug.

Jaren geleden zag ik ergens op een schoorsteenmantel het toen spiksplinternieuwe vierde nummer van Terras, ‘Berlijn’. De gespiegelde letters op het omslag als twee kanten van dezelfde munt, als een tekst en haar vertaling. Er klikte iets. Zo’n bloemlezing maar dan van Portugeestalige literatuur in ver taling, zou dat geen schitterende manier zijn om ongehoorde stemmen oorverdovend luid te laten klinken?