Robert Müller (1879-1924) behoort tot het slag schrijvers dat ronddoolt in de schemerzone tussen volmaakte vergetelheid en periodieke herontdekking. Er is altijd wel weer iemand die hem terug tevoorschijn haalt, in onze contreien bijvoorbeeld J.J. Oversteegen, die Müllers roman Tropen rekende tot de ‘paar voorbeelden van boeken en schrijvers die een sensatie van openbaring, van epifanie, bij mij teweeg hebben gebracht’ (hij wijdde aan Tropen ook een doorwrocht hoofdstuk in zijn literatuurtheoretische essaybundel Anastasio en de schaal van Richter).