De poëzie van Vladimir Lucien (1988) is gegrond in zijn geboorte-eiland, het Engels- en Kweyol-talige St. Lucia, dat zo uitgebreid geportretteerd en bezongen is door Luciens beroemde eilandgenoot, de Nobelprijswinnaar Derek Walcott (1930-2017). Uit die grond is Luciens taal opgetrokken, gekneed door de lokale religieuze gebruiken, en door de mangel gehaald van zowel een gewelddadige geschiedenis van onderdrukking en opstand, als van de actuele sociale complexiteit van het eiland. Zijn taal golft soms chaotisch, soms schijnbaar volmaakt kalm en ontspannen – als de zee, die even beloftevolle als dreigende massa die onophoudelijk tegen het eiland klotst. Luciens poëzie is de verklanking van die grond, van het schuim op die golven en van alle schoonheid en geweld die erin rondkolken en wortel schieten. Sounding Ground (2014) heet dan ook zijn veelgeprezen en bekroonde debuut; vooralsnog is het zijn enige bundel.