Ontleningen, citaten: ‘De gekte van de tijd & wat

ze verlangde, wat fratsen meer.’

 

… de zomer haast voorbij, en waar zullen we dan zijn? De geschiedenis van m’n leven, aangenomen …

 

1-9-74: 37 min. na 1 uur ’s nachts, uitgelopen

maanlicht op de daken, boven de Engelbertstr.

plassen, huiswanden

 

‘Is ’t parlement weggejaagd?’

‘Hoe zit ’t met de verrotte steden?’

‘Hier ontbreekt nog ’n handtekening.’

 

In vunzige dromen tellen ze hun dialogen. Schimmige zakenvrienden antwoorden met lange telefoongesprekken, gaan over de

ingedeelde hersensectoren,

Neonlicht wit                        verhandelen de beelden,

boven de kruising,                    verhandelen in zenuwcellen

de volgende maskers, het uitwisselen

de late voorstelling                  van maskers, de synapsen geblokkeerd.

is afgelopen, een donkere        In je geheugen vallen gezichten uit elkaar.

bioscoopingang,

 

Waar de tijd om vroeg? Fratsen!                               ‘De wereld

verandert echt

De miljoenen skeletten die in China                                waanzinnig

opgegraven werden, wat zeggen ze je                                              snel.’

 

nu? Op een morgen zie je de mummies

in het British Museum,                                                   Schrijf er ’n essay

over, vol

de morgen is druilerig,                                   vreemde woorden.

 

je schrijft per ansichtkaart groeten terug,                         droomflarden

 

neonlichtreclames in dagdromen,                            tijdens het staren

naar de letters

je tast je door dromen die niet van jou                                          toetsen van de schrijf

zijn, je zoekt in ’t woordenboek op,                                machine,

 

je leest, een rouwrand is een                                                droomflarden

smerige vingernagel, in

je eigen taal,                                                         in ellendige zinnen,

verkleed.

 

‘Excuse me baby if I’m acting bold’, vandaag

heb ik m’n schrijfmachine niet kapotgetrapt,

 

vandaag zag ik ’n kind vallen en niet eens huilen,

 

vandaag traden weer een paar fragmenten op en leefden.

 

Een nieuw decor werd naar voren geschoven, een klok. De                          vergelijkingen trokken

door Woolwortharcades,

door Mr. Newton’s Law of Gravity,

door de Ringpassage, door

 

de spiegelruimtes van de winkelstraten,

door tram en metrostations,

door de wiet op de volgende

 

hoek, door de dagbladen,

door de vakantiefolders,

door Schlagerparades,

 

bijeengeknipte biografieën, verwaarloosde biografieën

en songs waarin ’n slet geld opduikelt,

ook de pijn kun je                                                        (maar plotseling

in getallen vastleggen,                                                  op de hoek van de straat

een kistje rode

imaginaire getallen als                                   tomaten, fris

imaginaire lichamen,                                             in de regen!)

 

of wat daar in je geheugen van beklijft.

 

 

 

 

 

2.

 

Langzaam, zacht landt de toonarm op de rand

van de zwarte plaat,

 

‘this is my dedication to black

een zwarte hand in de bus                       Africa’

 

die ’t reisgeld verzamelde, vies van ’t wisselgeld,

de treurige triestheid van ’n heel gewone dag,

 

’n publieke hand,       de dag trok verder

‘hoeveel personen heb je zeg ’ns nodig

‘ik werd uitverkocht met woorden en         om te kunnen leven?’

zinnen’

ervaring werd genoemd, wat een overeenkomst met de pijnen was,

wie kende toen hij opgroeide zijn prijs,

‘ik stond op de hoek van de straat,’          zoals het woord nachtblindheid,

 

zoals het woord uitgaanspak, dinersclub, ‘going home

tomorrow’

 

& wat je hoort is de bedelsong,                                                   eh,

maar niet ’t wilde lied dat je wou                                              bah,

 

een glitterkont voor de schommelende, elektrisch

versterkte piano die de hele nacht door blijft schommelen,

 

vervolg: wat is ’n blues? (‘sociaal gevaarlijk’ was alleen de tekst) Wie zong

jaagt het hele parlement weg, heft de raden van toezicht op,

 

afgeschrabde gevoelens zeggen wij ‘afgeroomd’ uit dit land,              (‘bye, bye’)

rook, een paar bloesems, bewustzijn & je verlangt naar vliegen,

 

door de kier van de deur trekt het oneindige & toen nog

geen hond overtuigd was ging ’t leven beter,

 

misschien is daar liefde of                                         maan boven pis

sterker, desgewenst, spreid je benen,

 

& ik zeg je, er is geen reden om op iets te wachten dat er al lang is, en

dan in je dromen onder te gaan.

 

Citaat: ‘Bananenwouden op de schoolradio’ (zoals de maan

in het herbarium van het aangeleerde geheugen)

 

De blues begon op het treinstation en

eindigde voor het laadperron.

 

 

 

 

 

3.

 

Noot: ‘in dit land moet

je zo snel rennen als

je kunt als je op dezelfde

plek blijven wilt.’

Ch. L.Dodgson, Alice

‘de jachtige, knorrige

& zijn als vertrekkende vliegtuigen       Duitsers uit het westen,

vol doodswensen, ver-

chique schaduwen                   rekken in hun eigen

taal,’

zonlicht over de

binnenstad                   achterbankherinneringen,

 

vul de gaten in, heten de puzzels,                             de woorden

voor verschillende personen,                          ‘hopeloos over-

laden’

is hier iemand

die om zich heen kijkt, een kladje.

samenhang?

 

En ze maken een notitie over de algemene sociale situatie & stu-

ren die naar de krant, krijgen er een honorarium voor, leegte.

 

Nu konden ze de poppen van de geschiedenis zien

 

& waar ik naar taalde bleef ongezegd.                     (Een dode telefoon

in de blauwe gang.)

De vreemde levens zijn een roman geworden, ‘zuivere

stijl’, waar ze op hamerden,             of stenen

op het wateropper

of een              (hier bende                                    vlak laten

rollenspel,        nergens)                                        dansen,

het mooie,

of ‘die vervloekte seks’,                                 lalala,

of wat je aanraakt lost op

in een betekenis,                        (de onzin geld)

 

waar blijven de lieve lichaamsgevoelens (vergassingsverschijnselen op

straat)?

& de wetenschap verklaarde

Slenterend: met verslonsde             altijd alleen wat er al is:

schoenen de Ring langs

lopend,                                   (niet te vatten die gedurige

verbinding van bewustzijn en

zie ik,                             herinnering)

 

‘mijn liefje’ in een ander gezicht,

vervallen,                                    zoals kamers vervallen zijn

geanestheseerde kamers,

maar zonder twijfel, ze leeft,

ze loopt langs,                         met gechloroformeerde ledematen, maar

ze leeft,

zoals verschillende kleuren bewegen

(‘I was raised

op klaarlichte dag. De afstanden                                            in better days’)

waren toegenomen.                  Het beeld van hotelkamers

waar de luizen bij het licht aandoen wegvluchten

in het duister,

 

de klassieke ‘patron’ int de nachtheffing,

het ‘juiste verhaal’ is                                             ‘hit the road

opgegaan in details                                               Jack!’

en wat ervan overblijft verschijnt

als een avontuur zonder personen zodra het vertellen

begint.

‘Ik struinde rond in ’t zuiden, de noordelijke ijsvelden

werden m’n dromen,                                      (: ‘uitstappen’) & wat

‘just had to dance’                              we ervan onthouden hebben.

---

 

 

Wat de tijd verlangde?: woorden, zinnen, formuleringen, nageaapte dieren-

geluiden zonder het lieve van dieren, reflexen in het onbegrepen donker

van het lichaam, (schakel een andere geluidsruimte in!), gesprekken over mis-

vormingen, dat is de maatschappelijke

small talk onder                                      ‘& you cry for

intellectuelen                                           more & more & more’

Ze toonden elkaar de

verwondingen van hun ziel die ze ontvangen

     hadden, ze praatten over vreemde bedragen, verschuivingen,

ze deden kindergeluiden bij het vertellen na,

‘duidelijk was dat dit

hadden ze het parlement de laan uit gestuurd?                systeem van de maatschappij

niet functioneren

De massademocratie (syndicaten & deals)               kon,’

functioneerde via de massamedia, de partijen

beloofden de verschillende kiezers macht,

weer de dierenmaskers te

‘o schone                                               voorschijn gehaald, doodsmagie

      waanzinnige     (het ritueel                      in de vorm van statistiek,

   vorm’          van het geopende

brein)                       de woordenschat van de straten

wat de tijd                                                             was al lang verloederd,

verlangde was ’t sjofelste beeldt

of ’t stukgeslagen brein. (Zoals ’t grijswittige

merg uit de tere stammen gezogen werd.)

 

Het nirvana van de warenhuiszalen,                         (lolliepop – lees: & juke-box

Queens)

De witte berg die ze probeerden

te schilderen, de tekens voor het wit waren de witte bladen,

gesigneerd en van prijzen voorzien,

grammatica!

Nu verlangden ze nieuwe liederen:                                      (just ask the agent)

Deals, deals, contracten, rekenlinialen, de dunne grens om wat net nog

kan exact te bepalen,

‘op zoek naar ’t grote

van science                                    geheugen’, d.w.z. op zoek naar

naar fiction                                     de verloren dagen,

 

waren de banken ingestort?                                           klemde ergens een

baljurk? (Proust, de Fransche

Utopieën: weg in ’t onzichtbare, zwetser)

wat valt er te bezingen van wat ik elke dag zie,

de smoezelige kraag om bijval te krijgen? Hoeveel

werd er op een handjevol woorden opgebouwd,

(hier speelt ’n

‘op de pfennig schijten & de rand                                                  mondharmonica)

niet raken)                                      of

als je ‘in beeld’ bleef, (‘de tijd verlangde

als beloning                                                                        ’n smerig beeld’)

de dagelijkse angst, voor

de volgende, voor de volgende,

 

de angst die jou zelf nog vreemder maakt, in vreemde hotel

kamers, in vreemde steden, in vreemde gangen, de uitputting,

als je uit het raam                               (want nu heersen de dingen

kijkt als je                           en de beelden der dingen)

de straat op gaat,

als je je weerspiegeld ziet

in de etalages,

 

als je alleen door de zondagswandelaars loopt (waar je je

finaal ‘misplaatst’ voelt), als je naar

je eigen lichaam luistert,                          ‘I turned to

in de nachtelijke lege                      stoned & am still

   suffering’

stilte: wie is daar en vertelde jou je armoe,

 

waar je zelfervaringen alleen weerspiegelingen zijn in de aanwezige

dingen, wasmachines, huisbar, aanbouwkeuken, vibrerende massagebedden, opvouw

fiets, kleurentelevisie, schommelstoelen , waar je de jaren narekent die

jou niet toebehoorden,

wanneer heb je geleefd? Deze vraag, die jou historisch maakt,

deze vraag, die jou tot een fossiel maakt, in hier deze steden, in

hier deze straten, wanneer

 

heb je geleefd? De dingen schreeuwen,         ‘& you cry for

& vreemd zie je je in je eigen                              more & more & more’

eigen leven en herinnert je

 

de kreten: ‘Botten, lompen, ijzer, papier’ of wat was je afkomst?

 

Hier in dit land

botten, lompen, ijzer

papier waar het vuil

onder nagels

 

bijeengekrabd wordt elke dag

om de dagelijkse morsige doodsbeelden te betalen

 

politiefoto’s, televisiebeelden,

het zuiden vervallen,                              beelden van de politiek,

het noorden verstard

 

(de tijd verlangde

& dwaalt rond, stempel in                                              het smerigste beeld)

je pas, opgesloten in je eigen

pasfoto,                                         (vervallen gezinnen

in kleine woningen)

de mythologie van de windrichtingen uitgeput,

net als de mythen van de dag,

de slet geld reist rond

en verpest de omgeving,

je sleept je identiteitsplaatje achter                                                                  eh,

je aan, je sleept je angst achter je aan                                                                         bah,

 

je droomt de oude beelden alleen nog in je hoofd, ze

zijn vrediger dan

’t heden,

 

de balzaal is ontruimd waar de verklede woorden gedanst hebben toen ze jong waren,

stuiptrekkend in stroboscopische lichtflitsen,

grof, rauw, zo wil ik de hartstocht,

maar niet kreunend, vertwijfeld, opgesloten

in ’t begrip voor de hartstocht dat rondkruipt

en zich angstig aan iets anders vastklampt,

 

moet ik nu echt zingen van een smoezelige kraag? Om roem te verga-

ren? De witte utopie, maar ik ken geen utopie

die niet op woorden en zinnen berust,

 

‘zoek in ’t woordenboek

& hoe zit het met de leningen? Hoe                                 op’ (dans de woorden)

zit het met het toevoegen van stemmen? Hoe

met de imaginaire bedragen die over en weer geschoven

worden?

 

Ben je ’s morgens huilend wakker geworden & heb

je niet geweten waarvoor je huilde, waarom? Omdat

de droom voorbij was, en je hebt naar ’t paar

omgekiepte schoenen gekeken?

 

Droomschoenen, droomprocenten,

droomlandschappen, vliegende stenen,

je loopt door een droomwoning, je gaat met

’n droomlift omhoog, je vliegt in je

 

droom over het verwoeste landschap, je kijkt in je

droom uit een raam van het appartement, je kleedt je in je

droom als iemand die ik zegt, en als je wakker wordt

 

zie je jezelf nog in je droom (‘de geëlektrificeerde staat’): wis-

selstroomparlement, wisselstroombanken, wisselstroompartijen, wissel-

stroomdromen, wisselstroomwoorden, wisselstroomik, wisselstroomhartstocht,

 

in ’t stroboscopische licht van de herinnering duiken

stuiptrekkend de lichamen op, mooier in dit kunstmatige

danszaaluniversum dan op ’t met hondenpoep besmeurde

trottoir, waar de verwarde gezichten zijn,

 

droomdansers op de barricaden,                            ‘stuur me geen kerstkaarsen

van de droom                                        moeder, vanavond wordt de

elektrische stoel ingeschakeld’

& wie wint in de droom? Wie rooft

de dagdroom uit?

De markt van de dromen zit diep in de lichamen

     verstopt, de markt van de lichamen is elke dag geopend,

de droommarkt, waar de lichamen verhandeld worden, is de herinnering

de markt van de dromen, waar de dromen verhandeld worden,

is het lichaam, de handel van de dromen in de

synapsen, de droomoverslagplaats droomchemie,

handelende droomstemmen in de basen, droomkleuren

omgezet in lichtimpulsen, droomlicht omgezet in

     droomhandel, droomgeheugen dat door de zenuwcellen jaagt,

    droomgezichten en droomwoorden die zichzelf omzetten

in het droomlicht van de zenuwcellen, de cellen lichtend

oplaaiend in het droomgeheugen, droomformules,

en eindeloze markt, woordenhandel, de overslagplaats van de dromen

   ben je, je lichaam uit de stof der dromen gemaakt,

droomlarven die vervallen.

 

Loop je door het droomhotel?

Loop je door droomlandschappen overdag?

Loop je door droomcorridors?

Loop je door droomwoorden?

 

Niets is werkelijk, allemaal gedroomd (’t westen, verder westwaarts)

& je koopt ’n kaartje in je droom, de droom is uitverkocht,

  of je loopt door de criminele mythen in je dagdroom, je loopt

door de droomwetenschap, je slaat de droomdieren dood,

je bent de droommaatschappij, een werkelijke zon

 

reist door je dromen, een harmonica speelt,

Woolworthdroomarcades vervallen in deze droom,

de droometalageruiten versplinteren,

de ringboulevard is een armzalige kopie van een droom,

de etalagepoppen kopiëren de dagdroom,

 

droomknokpartijen op straat midden op de dag,

 

nachtmerrie-eind, de droomdierenmaskers hangen aan de droommuur, het decor

van droomwoorden en droomzinnen met de dansende en gesticulerende droomwoorden en droomlichamen,

(wat de tijd, het ogenblik

de droomchemie en                                verlangde de formule)

    de droomelektriciteit,

de droomformules als golven, stromen, schakelcircuits,

 

‘wie doet ’t licht aan?’                     (& wat er zoal in songs zit)

opent zich en is uitgespreid midden op de dag zodra je wakker wordt,

rondkijkt in de kamer waar je wakker wordt, nieuw en                                  (’n uit

zonder bang te zijn waar je bent.                                                                 taal uit

geknipte

utopie intres

seert me

nie.)