Zonder titel (februari 2003)

 

Het is waar dat ik soms het woord snede gebruik in plaats van rede,
dat ik elke keer verrast ben

bij de plotse voortgang van de seizoenen
en dat, wanneer alles gezegd is,

alles vaak loskomt. Kijk hoe de wormen
in goden veranderen

voor onze wazige ogen
en hoe het lyrische

oorlogsapparaat zingt
in de grauwheid van de ochtend.

En de naam van zijn lied?
Maar hier zijn we

tussen de honden groot en klein
van na de dageraad.

Kan men in dat soort licht de liefde bedrijven
of uit de eerste bladzijden van Stilte voorlezen?

De glanzende, vroege vlinders
bij Pura thuis, onderaan de vulkaan.

Campesinos versperren de weg.
Es bueno.

 

 

 

 

De lach van de sfinx

 

De lach van de sfinx
deed mijn ogen bloeden

Het bloed uit mijn ogen
vloeide op een oude landkaart

van zand
Bespottelijk als ik ben

word ik vaak aangetrokken
door zulke landen

deinende oceanen van stilte
en de verre, enigmatische gloed

van brandende werkplaatsen en brandende rollen
gadegeslagen door riviervogels en gemijterde dieren

droef ogende geleerden en triestige scribenten
alwetende ibissen

en in de door stof versperde lucht
de lach van de sfinx,

zijn eindeloze raadsels, eindeloze echo’s
de verzwelgende stroom van bloed lossend

 

 

meer gedichten uit De beloftes van glas