ZE VERANDEREN STILLETJES VAN PLEK

 

Daar staat de koffer,

aan de rand van de kamer, aan de rand

van het strand

of van in zee

vallen. Kleren

die in de war raken, die rebelleren. Moeilijk

ze te herkennen. Moeilijk

ze te observeren want ze vormen kluwens, verstoppen zich,

veranderen stilletjes van plek. Moeilijk te zien

waar ze ophouden en wat hun gewoontes

willen zeggen.

 

 

 

 

ER ZIJN GEEN CONTOUREN OF GEWICHT

 

We kunnen de kamer niet uit

want we kunnen onmogelijk inpakken.

In objecten schuilt geen idee van orde

of soliditeit.

Er zijn geen contouren of gewicht

waarmee ze zich identificeren.

Hun onveranderlijke toestand

maakt ze steeds minder begrijpelijk,

steeds afwijkender.

Sterker lijkend op onszelf.

 

 

 

 

MAAR WE WETEN HET NIET ZEKER

 

We wonen tussen de ruïnes van het hotel.

Lange vertrekken zonder deuren

vormen het toneel voor dit dungezaaide, zwijgende

doolhof van bedden, stoelen, kledingkasten.

We weten dat er een hoek is waar het licht anders valt

alsof het zich voegt naar ons bed,

maar we weten het niet zeker.

Klampen ons vast aan het vermoeden van een kleur,

van een bepaalde vorm waarvan andere meubels

de contouren schetsen; van bepaalde lijnen.