Ochtend met Pavese
Op een ochtend stap ik uit bed
en de glasscherf die in mijn rechtervoet leeft
sinds mijn zevende
springt uit de huid en zweeft met het stof door de gang,
op een ochtend zal Gods engel een vrouw zijn
masturberend in de douche terwijl ik eieren met basilicum voor haar maak, op
een ochtend zal alleen liefde uit bed kruipen
en alles zal nat zijn en gezwollen en open ramen
met picknicks eronder en wat water dat voorbij snelt, misschien een wit
tafelkleed, misschien wat zilver. Op een ochtend
zal er zelfs iets beters gebeuren. Pavese zal weer tot leven
komen. Hij hoest zijn barbituraten op,
veegt zijn mond af en weest niet treurig. Hij zal nog steeds een communist zijn
maar dat is in orde. Cesare van uien en Miss. Constance
Dowling. Cesare van spinnewebben. Cesare van Nazi’s. Cesare van de heavy-
metal jaren vijftig.
Hij en ik zorgen voor regen. We lopen door de straten
en doven de lampen. Ik roep Caesar! met mijn vuist
tegen mijn borst, en gooi hem dan in de lucht als een Romein, als de
Duitser die ik ben.
Hij en ik zullen de zon zien opkomen
en eieren maken en een pact maken, onze scheermesscherpe liefde, onze
speciale slachtoffereenheid.
