Mischa Andriessen

Alle resultaten voor Mischa Andriessen

Portaal

september 27, 2016

Mischa Andriessen

Duizelingwekkend alledaagse dingen. Over Matthew Dickman.

september 12, 2014

Mischa Andriessen

Bernlef stelde terecht dat veel Amerikaanse poëzie lijdt aan wat hij de ‘ziekte van Whitman’ noemde; het gaat maar door, er komt geen einde aan. De jonge Amerikaanse dichter Matthew Dickman lijdt niet aan die ziekte of hooguit in een milde vorm. Toch is Walt Whitman de eerste aan wie je denkt, wanneer je zijn gedichten leest. Die innemende gretigheid; de wereld te groot om in poëzie te vangen? Dat zullen we nog wel eens zien.

Het was, meen ik, Oscar Wilde die zei dat de wereld gemaakt was om in een boek terecht te komen. Dickman breekt ogenschijnlijk lukraak scherven uit de alledag en lijmt ze aan elkaar tot een wereld. Je kunt het zo gek niet bedenken en het komt in zijn poëzie terecht. De dichter Tony Hoagland schreef in diens inleiding bij Dickmans debuutbundel All-American Poem dat Dickmans gedichten de lenigheid hebben van een Amerikaanse Spaniël op … lees meer →

Ansichten

juni 12, 2014

Mischa Andriessen

1 Dat Vladimir Nabokov briljant kan schrijven, wil ik niet ontkennen, toch heb ik een afkeer van zijn werk. Bij schrijvers en redacteuren aan wier oordeel ik zeer hecht, stuit deze bekentenis vooral op onbegrip. Zeg hardop in gezelschap: ik heb een hekel aan Nabokov, en je voelt de schok, maar ik zeg het juist niet om te choqueren.

De vraag is natuurlijk waarom iets in mij zich zo tegen Nabokovs werk verzet. Er zijn twee redenen. De eerste heeft te maken met zijn stijl, niet dat die ondeugdelijk is, want ze is voortreffelijk, nee, het gaat om het streven dat met die stijl gepaard gaat. Een kroonluchter schrijven, noemde Nabokov dat als ik het goed onthouden heb. Een treffend beeld met die tientallen opzichtige lampen en al dat flonkerend vertoon. De tweede reden is een heel andere, al komt het een mogelijk voort uit het andere; wil Nabokov zo … lees meer →

Inleiding

mei 9, 2014

Erik Lindner, Kim Andringa, Mischa Andriessen, Ton Naaijkens

Er bestaat een beroemde foto waarop de Brusselse dichter Paul Nougé rond 1929 de geboorte van het ding definitief heeft vastgelegd. Drie mannen en twee vrouwen zijn er getuige van. Aandachtig voorovergebogen staren ze naar een lege plek op een stenen schouw. Schouw: dat laatste Nederlandse woord biedt de mogelijkheid om de naam van reeks waartoe foto behoort te verklaren. De reeks van 19 foto’s werd ‘de subversie van beelden’ gedoopt. Nu is de foto ook nog eens te vinden op een site die ‘zwemmende ogen’ heet: alsof het vastleggen van de geboorte van het ding drastisch gerelativeerd moet worden, alsof de beelden die we van dingen hebben per definitie ondermijnd worden door een manier van kijken. Nougé staat te boek als theoreticus van het surrealisme, maar zijn foto maakt zijn theorie van het waarnemen bijzonder tastbaar en concreet. Het is ook de concentratie waarmee de vijf mensen in het … lees meer →

Terras 06: het ‘ On/ding’ is verschenen

april 15, 2014

Anneke Brassinga, Charlotte Mutsaers, Chris Keulemans, Endre Ady, Erik Lindner, Frans Budé, Friederike Mayröcker, Friedrich Achleitner, Henk Pröpper, Jack Spicer, Joë Bousquet, Joost Baars, Julio Cortázar, K. Schippers, Kenneth Koch, Kim Andringa, Kristina Tóth, Lucas Hüsgen, Maarten M. Janssen, Maria Vlaar, Marion Poschmann, Matthew Dickman, Mischa Andriessen, Richtje Reinsma, Robert Walser, Ton Naaijkens, Torgny Lindgren, Ulf Stolterfoht, Véronique Pittolo, Vicky Francken, Yu Jian

Verhalen van schepping en zondvloed

juli 26, 2013

Mischa Andriessen

De Amerikaanse dichter Peter Gizzi is een subtiele sloper. Hij is tevens een durfal als het op bouwen aankomt. Een gedicht als  ‘Levensnabootsing: een herinnering’ uit zijn bundel Some Values Of Landscape And Weather laat zien dat er bij hem voortdurend tegenstrijdige krachten aan het werk zijn. Hij slaat scherven van een werkelijkheid en bouwt er een nieuwe werkelijkheid mee op.

Gizzi (1959) publiceerde naast een flink aantal bibliofiele uitgaven vijf bundels: The Outernationale, Some Values of Landscape and Weather, Artificial Heart, Periplum en Threshold Songs. Hij was poëzieredacteur bij The Nation en was de samensteller van de bundels met gedichten en essays van jonggestorven Amerikaanse schrijver Jack Spicer, respectievelijk getiteld: My Vocabulary Did This To Me en The House That Jack Built.  Gizzi woont in Western Massachsetts, in de Pioneer Valley. Die naam al, weinig lijkt bij Gizzi toevallig te zijn.

Er is in Gizzi’s voornoemde gedicht voortdurend sprake … lees meer →

Het beeld als weg naar de kern van de muziek. Een interview met Bernlef over jazz

oktober 30, 2012

Mischa Andriessen

Maandag overleed Bernlef, schrijver, vertaler, oud Raster-redacteur maar ook groot jazz-liefhebber. In 2008 sprak Mischa Andriessen met hem over schrijven en muziek. Nu op Terras te lezen.

Al vanaf zijn tienerjaren is Bernlef een groot liefhebber van jazz. Een liefde waarvan hij in een groot aantal verhalen en essays heeft getuigd. Bernlef heeft een voorbeeldige manier gevonden om jazz in taal te vangen. Hij heeft een eigen stijl gecreëerd die de muziek volledig serieus neemt zonder in dodelijke ernst te vervallen. Onderstaande tekst is het verslag van een klein uur durend interview met de auteur over jazz en over schrijven en vooral ook over het schrijven over jazz.

MA: Ik herinner me dat ik tenminste twee platen direct na het lezen van uw artikelen heb gekocht: Lennie Tristano’s ‘Continuity’ en ‘Blue Serge’ van Serge Chaloff. Ziet of zag u het enthousiasmeren voor jazz als een belangrijke taak?  

B: Nou, dat … lees meer →

Binnen zinnen raken

juni 9, 2012

Mischa Andriessen

Een van de belangrijkste kwaliteiten van kunst en dus ook van poëzie is dat zij ons het dagelijkse anders kan presenteren en er ons zo een nieuwe blik op gunnen. Viktor Sjklovski zag dat zelfs als het doel van kunst: iemand een tweede keer naar hetzelfde laten kijken.   Precies die andersoortige blik op de werkelijkheid maakt sommige poëzie echter moeilijk verteerbaar. Er zijn dichters die tot anders kijken willen dwingen, niet verleiden. Ze plakken een brilglas af, houden een snoeppapiertje voor je ogen of leiden je af met woordgegoochel of bombast. Ze vervormen of verstoren de blik, veranderen hem niet.   De poëzie van de Hongaarse dichter en schrijver István Kemény (1961) is vol alledaagse beelden en heeft desondanks een heel eigen sfeer. Het is poëzie die een tekort uitdrukt, die cirkelt rond een kern van menselijk onvermogen. Het is ook poëzie die siddert van leven, in gelijke mate … lees meer →

Een redzame mens

december 7, 2011

Mischa Andriessen

Persoonlijke overpeinzingen bij wijze van inleiding

Het was een zin in een essay van Cornel Bierens waardoor het idee dat al langer broeide, begon te vonken.  Zijn essay ging over de terugkeer van het ambacht in de kunsten en de zin (ik citeer uit het hoofd) luidde ongeveer als volgt: We kunnen wel van alles bedenken, maar er is niemand meer die het nog kan maken.  Vandaar een tijdschriftaflevering gewijd aan gereedschap.

Het eind van een tijdperk, er moet een laatste, levengrote stap worden gezet en dus dringt de vraag zich op, kunnen we wel? En is het verantwoord dat achter te laten wat we achter ons laten?

Bierens zat de tijdgeest duidelijk dicht op de huid. Er kwam een tentoonstelling in Witte de With gewijd aan het ambacht en ook elders werd blijk van belangstelling voor het thema gegeven. Ging ik onbedoeld met de mode mee?

Mogelijk. … lees meer →

Mark Turpin

juni 10, 2011

Mischa Andriessen

Dichter/timmerman Mark Turpin heeft op een even voor de hand liggende als tot de verbeelding sprekende manier vakmanschap de kern van zijn dichtkunst gemaakt door zijn beide beroepen te combineren. De gedichten in zijn laatste en door het tijdschrift Ploughshares bekroonde bundel “Hammer” gaan veelal over bouwvakkers en klussen. Over wat mooi is in het doodnormale; het lichaam van de timmerman, het vallen van een gezaagde plank, een krom geslagen spijker. Turpin heeft een bijzonder oog voor het alledaagse en weet het allerbanaalste een filosofische lading te geven zonder zich te hoeven forceren. (MA)

 

De wereld van de dingen

Doodmoe ging ik er na de eerste dagen bijna vandoor.

Platkopspijkers van twee kwartjes

sloegen krom bij elke klap en Dee zei,

 

“Wij hebben zoveel dingen gedaan,

jij kan niets goed doen”.

’s morgens reed Marvin mij woordeloos

naar het werk, maar een keer zei hij-

“Laat het hout … lees meer →