kort na zessen, hier zijn ze weer, deze timmermannen,
deze timmermansstemmen, in de onbehandelde kuil
van mijn halfslaap gedreven, onderranden van spot vervuld.
in de monochrome ochtend raken vlakken elkaar,
ontmoeten de zagen zich voor het gebed, dat noemt men wel
spraakzaamheid. dat noemt men oprechtheid. toch wanneer ze,
zo vroeg al, ramen vertrappen, komen panische dromen
me tegemoet. heel anders het hameren, in welk
ritme ik denk, heel anders het slijpen, op welk
stoffig spoor ik naar het ontwaken toe glijd – ze zijn
dagelijks de eersten, die laten zien: de dingen zijn hier.
die tischlerplatte
kurz nach sechs, hier sind sie wieder, diese tischler,
diese tischlerstimmen, in die unbehandelten kuhlen
meines halbem schlafs gedengelt, unterkante scherzerfüllt.
im monochromen morgen treffen flächen aufeinander,
treffen sich die sägen zum gebet, das nennt man wohl
redseligkeit. das nennt man redlichkeit. doch wenn sie,
so früh schon, fenster zertreten, … lees meer →
