Zee en mist
In de tuin laat een boom de eerste blaadjes van het seizoen zien. Ik voel me verwant noch een vreemde. Ik kijk alleen toe.
We kunnen niet zonder het wilde van de wereld: zonder zijn we modder.
Vandaag, op de koudste plek in het heelal (een paar graden boven het absolute nulpunt), botsten er twee protonstralen op elkaar in het CERN, in Genève. Die benaderden, op piepkleine schaal, wat er gebeurde in de eerste fractie van de seconde na de Oerknal.
Hoe kan men, onder een schitterende zon en met intiem nieuws over het universum, wanhopig zijn?
Aan één kant, jezelf, alleen jouw zelf. Aan de andere, de oceaan, immens, gegeven aan zichzelf, en waarschijnlijk aan jou.
Pergolesi’s Salve Regina
In alle onschuld beroert de mist de toppen van de bomen. Het bos blijft stil. Het vindt het niet erg te worden binnengevallen door zo’n lichte substantie. Lichter dan een … lees meer